Henryk Ibsen „Dzika kaczka” - opracowanie dramatu

Henryk Ibsen to dziewiętnastowieczny dramatopisarz norweski. Tematyka jego twórczości dotyczy historycznych wydarzeń związanych ze starożytnością bądź średniowieczem. Ibsen, na kanwie narodowych legend i baśni, tworzy opowieści poruszające współczesną mu tematykę społeczno-obyczajową. 

Debiut dramatyczny Ibsena ma miejsce w 1850 roku – zostaje wówczas wydana Katylina. „Dzika kaczka” po raz pierwszy jest publikowana w 1884 roku. Na łamach tego dramatu zostaje uwypuklony konflikt pomiędzy idealizmem a realizmem. Kreacje bohaterów sprawiają, że są oni przedstawicielami różnych światopoglądów. Przykładowo; Hagen Werle jest realistą – spojrzenie na świat ujawnia się w jego decyzjach i stosunku do syna, Grzegorza. Grzegorz – w przeciwieństwie do ojca – jest niepoprawnym idealistą.  Jego zachowanie determinowane jest przez wierność wyznawanym zasadom. Odmienne spojrzenie na życie sprzyja licznym konfliktom.

Kolejnym ważnym problemem, poruszonym w dramacie „Dzika kaczka” jest zdolność ludzi do życia złudzeniami. Nie potrafiąc zaakceptować rzeczywistości, karmimy się ułudą, której pragniemy nadać znamiona realnego istnienia. Bohaterem, który dostrzega ten problem, jest doktor Relling, który doskonale zna wagę złudzeń i ich znaczenie w leczeniu egzystencjalnych problemów swoich pacjentów. Miał on świadomość, że tylko dzięki życiu w świecie iluzji i odsuwaniu od siebie okrutnej prawdy wielu z nich może odczuć szczęście.

W dramacie „Dzika kaczka” pojawia się także wątek potrzeby prawdy w relacjach  pomiędzy ludźmi. Ibsen ukazuje, że wszelkie relacje międzyludzkie oparte na zakłamaniu, sekretach i niedopowiedzeniach, są skazane na cierpienie i niedopowiedzenia. Swoje poglądy ukazuje poprzez perypetie bohaterów: zdrada Hagena przyczyniła się do śmierci żony oraz do konfliktu z synem. Podobnie sprawa wygląda w przypadku Giny, która nie jest szczera wobec swojego męża. Swoim zachowaniem prowadzi do rozpadu małżeństwa, a także skłania córkę do popełnienia samobójstwa. 

Konkludując, Ibsen, ukazując negatywne skutki nieuczciwego zachowania wobec bliskich, pragnie skłonić czytelnika do otwartości i prawdomówności w rodzinnych relacjach.