Maksym Gorki - biografia, życiorys

Maksym Gorki jest rosyjskim dramatopisarzem, żyjącym na przełomie XIX i XX wieku. Urodził się w 1868 roku, jego właściwe imię brzmi Aleksiej Maksimowicz Pieszkow. Ożenił się podwójnie, najpierw z korektorką, a potem z aktorką. 

Prozatorski debiut Gorkiego ma miejsce w 1892. Ukazują się wówczas „Szkice i opowiadania”. Kilkanaście lat później pisarz zdobywa rozgłos dzięki dramatom; w 1901 ukazują się „Szkice i opowiadania”, a w 1902 dramat „Na dnie”. Pozycje te krytykowały drobnomieszczaństwo. Jego „Pieśń o Sokole” (z 1899 r.) oraz „Pieśń o zwiastunie burzy” (1901) przewidują nadejście rewolucji ludowej. 

W powieściach i dramatach Gorki pisze o budowie społeczeństwa rosyjskiego, jednocześnie osądzając je i krytykując niektóre stany społeczne. Najsłynniejszą swoją powieść - „Matka”, wydaną w 1906 roku - poświęca robotnikom. W innych książkach, np. w powieści „Foma Gordiejew” czy w dramacie „Letnicy i barbarzyńcy” krytykuje rosyjską inteligencję. W latach 1912 - 1922 Gorki wydaje autobiografię, na którą składają się trzy tomy: „Dzieciństwo”, „Wśród ludzi” i „Moje uniwersytety”. 

Twórczość prozatorska Maksyma Gorkiego jest zaliczana do realizmu socjalistycznego. Była ona uznawana i pochwalana przez władze rosyjskie, a innych pisarzy zachęcano do naśladowania jego stylu pisarskiego. Stalin korzystał z autorytetu i pozycji Gorkiego. Przy jego pomocy zbudował propagandowy obraz ZSSR. Jednocześnie, w swojej felietonistyce krytykuje rewolucję październikową. 

Śmierć Gorkiego w 1936 roku owiana jest tajemnicą. Dramatopisarz najprawdopodobniej został otruty na rozkaz Stalina przez agentów NKWD. Maksym Gorki jest jedną z najważniejszych postaci rosyjskiego modernizmu. Kolejni pisarze i twórcy rosyjscy czerpali z jego dzieł, by tworzyć w duchu socrealizmu. Jego imieniem nazywano miejsca pracy, a z pewnością największym wyróżnieniem było przemianowanie nazwy miasta Niższy Nowogród w latach 1932 - 1990 na Gorki na cześć pisarza.