Opis lasu zimą

Las, który chciałabym/chciałbym opisać, jest największym w województwie kujawsko-pomorskim. Jest to miejsce niezwykłe, niektórzy mówią, że nawet zaczarowane. Szczególnie pięknie wygląda zimą, kiedy to śnieg przykrywa białą warstwą szatę roślinną, a dookoła przestrzeń wypełnia cisza. Las ten nazywany jest Zaczarowanym Uroczyskiem, chociaż wbrew swojej mylącej nazwie, jest to miejsce, które tętni życiem – roślinnym i zwierzęcym.

Zima nie jest bynajmniej porą roku, w której cały las zamiera i zapada w sen zimowy. Wciąż możemy dostrzec wiewiórki skaczące po gałęziach drzew i składające znalezione orzechy do swoich norek. Z głębi dobiega nas dźwięk układających się do snu niedźwiedzi, odgłosy odlatujących do ciepłych krajów ptaków, bobrów budujących tamy na leśnym strumieniu. Polska zima w Zaczarowanym Uroczysku jest pełna niespodzianek, ale i faktycznie ma w sobie coś niezwykłego, oryginalnego.
     
Podszycie leśne składające się z uschniętych liści, które opadły z pobliskich drzew na grunt, z twardych brązowych szyszek, igliwia, odłamków konarów i mniejszych gałęzi, które zatarasowują przejście w mniej dostępnych miejscach. Gdzieniegdzie przykrywają wystające spod ziemi pnie ściętych wcześniej drzew. Wszystko ukryte jest pod grubą warstwą śniegu, zamarzającego pod wpływem niskich temperatur. Przez to w lesie jest bardzo ślisko i niebezpiecznie. Podobno nie powinno się samemu wchodzić do tego lasu w czasie zimy, bo łatwo można zabłądzić.
      
Biały puch osadza się również na zielonej korze drzew – osadza się gęstymi kępami, przez co, patrząc na fakturę drzewa, mamy wrażenie, że oglądamy wzorzystą mozaikę kolorów  niekiedy przechodzących w czystą biel, a czasami skrajnie głęboką zieleni. Puch układa się wtedy w przemyślne wzory. W Zaczarowanym Uroczysku jest wiele rodzajów drzew – przede wszystkim wysokie, strzeliste brzozy o białych korach oraz strzeliste, sięgające nieba topole. Las zadziwia bujnością i obfitością gatunków zimowej roślinności.

Znajdziemy tutaj również klony, olchy, osiki, wierzby, jesiony, jodły. Z flory występującej w niższych partiach leśnych, można wymienić: paprocie, mchy, porosty, modrzewie, krzaki malin, jeżyn i porzeczek. Wszystko to w czasie zimy zamarza, z niegdyś obrastających liśćmi krzaków pozostają jedynie brązowe, osamotnione kikuty gałązek, które dopiero na wiosnę ponownie przystroją się w zdrowe liście, a krzaczki wypuszczą kolejne owoce.

Zimowe przechadzki po Zaczarowanym Uroczysku mogą uchodzić za niebezpieczne. Warstwa śniegu na tych terenach jest zwykle bardzo gruba – niekiedy nie widać spod niej właściwej drogi i często nieznający terenów podróżujący, mogą nie zauważyć, że zbaczają z wydeptanej trasy na poboczne tory. Biały, zamarznięty puch, skrzypi pod każdym naciskiem butów, co płoszy leśną zwierzynę. Nie sposób jest zachowywać się cicho w lesie w takich warunkach. Odgłosy kroków niosą się głośnym echem i odbijają pomiędzy drzewami na kilka kilometrów.

Strumień przepływający przez centrum całego lasu, zwykle w czasie zimy zamarza, chociaż zdarzało się, że jego woda była po prostu lodowata, ale płynęła dalej. Obok niego znajduje się także ciekawe miejsce – niewielkich rozmiarów polana. Tutaj, docierające do ziemi promienie słońca, sprawiają że oprószona śniegiem roślinność skrzy się w mroźnym poranku. Cała polana wygląda wtedy jak „zbudowana” z tysiąca mieniących się w słońcu iskier. Wygląda to niezwykle pięknie szczególnie zaraz po wschodzie słońca.