Goethe „Król Olch” - świat realny i fantastyczny - opracowanie

Dychotomia świata realnego i fantastycznego stanowi w „Królu Olch” źródło nieustającego napięcia i grozy. W utworze pojawiają się dwie postaci, z których każda patrzy na świat inaczej. Ojciec mimo najszczerszych starań nie potrafi wyjaśnić synowi co się dzieje, ale także nie może zobaczyć tego co widzi dziecko. Obydwa światy możemy uznać za prawdziwe, gdyż zarówno ojciec, jak i syn czują się uczestnikami tego co widzą.

Świat realny stanowi opozycję do fantastycznego. Nie jest tak barwny, zaskakujący i niesamowity. Wszystkie zjawiska można wytłumaczyć działalnością przyrody. Jest bezpieczną przystanią, w której zakotwiczony jest ojciec, być może tak przerażony ciemnym lasem, że sam snuje swoją wizję. W realnym świecie nie ma tak wielu zagrożeń, jeździec który pragnie dotrzeć do domu porusza się w tej rzeczywistości. Dzięki temu ma jeszcze jakieś złudzenia, że uda mu się dowieźć syna, zanim uśmierci go choroba.

Zdecydowanie bardziej atrakcyjną wizją jest to co widzi dziecko. Być może dzieje się tak przez gorączkę, być może Król Olch i jego świta naprawdę znajdują się między drzewami. Synek jest śmiertelnie przestraszony, mówi ojcu o tym co znajduje się dookoła, jednak ten nie chce stracić pozorów bezpieczeństwa i interpretuje wizje dziecka w sposób racjonalny. O ile rzeczywistość postrzegana przez jeźdźca rządzi się prawami znanymi człowiekowi od lat, to wizje dziecka są zupełnie nieprzewidywalne i zaskakujące. Przyroda będąca we władaniu sił nadprzyrodzonych zaczyna żyć i działać. Otaczający las coraz bardziej zacieśnia się wokół dziecka, wysysając z niego siły witalne. Wszystko to rozgrywa się wśród drzew, gdzie pląsają piękne córki Króla Olch, a las kusi tajemnicą.

Dualizm świata realnego i fantastycznego w „Królu Olch” Goethego jest źródłem napięcia. Czytelnik otrzymuje sprzeczne informacje, ponieważ ojciec próbuje wszystko racjonalizować, a dziecko widzi niesamowite kształty i zjawiska. Kiedy chcemy uwierzyć jeźdźcowi kolejna wypowiedź syna budzi w nas niepokój. Zapętlone w ten sposób emocje nieustannie uderzają w czytelnika, który sam już traci rozeznanie w tym co prawdziwe i fantastyczne.