Janusz Głowacki - biografia, życiorys

Janusz Głowacki jest współczesnym polskim pisarzem. Urodził się w Poznaniu w 1938 roku, debiutował w 1960 roku w „Almanachu Młodych”. Ukazało się wówczas opowiadanie „Na plaży”. Kolejne krótkie utwory tego pisarza były publikowane w czasopiśmie „Kultura”, z którym Głowacki współpracował od 1964 roku.

W późniejszym czasie ukazał się zbiór opowiadań „Wirówka nonsensu”. W tytułowym opowiadaniu pisarz opisuje ówczesne środowisko warszawskie. Spisanie licznych anegdot pozwala mu na nakreślenie rzetelnego portretu psychologicznego ówczesnego artysty. Efekty dalszych obserwacji Głowackiego złożyły się na kolejne zbiory opowiadań; m. in. „Nowy taniec la-ba-da”, „Paradis”, „Obciach”, „Skrzek”.

W latach siedemdziesiątych rozpoczął działalność jako scenarzysta. Współpracował z takimi postaciami jak Andrzej Wajda – w efekcie powstaje film „Polowanie na muchy”, oparty na motywach zaczerpniętych z twórczości Głowackiego. Wraz z Markiem Piwowskim tworzy „Psychodramy” oraz kultowy „Rejs”, który trwale zapisał się w historii polskiej kinematografii.

W 1981 roku Głowacki – w związku z wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce – kończy publikacje w „Kulturze”, na łamach której przez prawie dwadzieścia lat ukazało się wiele jego utworów, głównie opowiadań i felietonów. W 2005 roku zostaje wydany zbiór felietonów z lat 1968–1980 „Jak być kochanym”, w których Głowacki demaskuje rzeczywistość życia w socjalistycznym kraju i ukazuje paradoksy codzienności w peerelowskiej Polsce.

W 1971 roku Głowacki debiutował dramatem „Cudzołóstwo ukarane”, ale sławę przyniósł dopiero „Kopciuch”. Akcja dramatu rozgrywa się w zakładzie poprawczym dla dziewcząt. Data zagranicznej premiery „Kopciucha” (1981 r.) pozwala interpretować utwór jako metaforyczne przedstawienie systemu totalitarnego. Głowacki, którego ogłoszenie stanu wojennego zastało w Londynie, decyduje się w 1983 roku na emigrację do Stanów Zjednoczonych, gdzie sławę zdobywają jego utwory dramatyczne. Sukces „Kopciucha” powtórzyły dramaty „Polowanie na karaluchy” oraz „Antygona w Nowym Jorku”, w których Głowacki ukazuje tragiczną bezdomność emigrantów w Stanach Zjednoczonych.

Należy wspomnieć również o twórczości prozatorskiej. Debiut powieściowy Głowackiego to 1980 rok – książka „Moc truchleje”, która traktowała o strajku w Stoczni Gdańskiej. Kolejna powieść, nominowana do Nagrody Nike, ukazała się w 2001 roku. „Ostatni cień” to opowieść o Ameryce XXI wieku z perspektywy emigranta. W 2005 roku ukazała się autobiografia pisarza zatytułowana „Z głowy”.