Tragedia antyczna - budowa i kompozycja tragedii greckiej

Tragedia antyczna składała się z takich elementów jak: prologos (czyli zapowiedź tragedii wygłaszana przez aktora), parodos (wejście chóru, któremu towarzyszyła pieśń), epejsodiony (czyli „epizody” akcji), stasimony (czyli komenatrze chóru do akcji; epejsodiony były przeplatane ze stasimonami), exodos (pieśń chóru na wyjście).

Budowa tragedii antycznej opiera się na regularnym przeplataniu ze sobą scen, w których występuje chór – nazywanych stasimonami. W momentach, kiedy głos należał do chóru, aktorzy nie wypowiadali się. Mieli oni okazję do wygłoszenia swoich kwestii w epejsodionach, czyli epizodach akcji. W owych epejsodianach przedstawiano właściwą akcję dramatu. Wydarzenia przedstawione w epejsodionie były na żywo komentowane w stasimonie, po czym nastepował kolejny epejsodion.

Należy pamiętać, że w tragedii greckiej chór miał niezwykle dużą rolę – komentował wszystkie wydarzenia opisane w epejsodionach.

Kompozycja dramatu antycznego polegała na zawarciu w nim kilku podstawowych elementów. Pierwszym z nich była ekspozycja, czyli zarysowanie głównego wątku akcji dramatu. Na tym etapie widz poznawał bohaterów wystepujących na scenie i zapoznawał się z tematyką utworu. Po ekspozycji pojawiał się tak zwany węzeł dramatyczny. Węzłem dramatycznym nazywamy pojawienie się problemu, który jest główną treścią dzieła. Wtedy zaczynała się rozwijać akcja utworu. Prócz węzła dramtycznego w dramacie pojawiały się perypetie, czyli wydarzenia stopniujące napięcie w utworze.

Następnie dochodziło do punktu kulminacyjnego. Punktem kulminacyjnym nazywamy pewien przełom, moment zwrotny charakteryzujący się najwyższym poziomem napięcia.

Na końcu miało miejsce rozwiązanie akcji, czyli wyjaśnienie i zakończenie (na przykład śmierć głownego bohatera) tragedii.