Konstanty Ildefons Gałczyński - biografia, życiorys

Konstanty Ildefons Gałczyński, syn Konstantego i Wandy Cecylii z Łopuszyńskich, przyszedł na świat 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. Jego ojciec był technikiem kolejowym, a matka przedstawicielką warszawskiego mieszczaństwa. Pisarz rozpoczął naukę w roku 1912, w Szkole Technicznej Kolei, gdyż (jak twierdził ojciec) był to zawód dający duże możliwości. Dwa lata później, po wybuchu wojny, rodzina Gałczyńskich wyjechała do Moskwy. Tam Konstanty Ildefons kontynuował naukę w Szkole Komitetu Polskiego. Udzielał się kulturalnie, podejmował próby pisarskie, występował w szkolnym teatrze. Słowem, przejawiał zdolności artystyczne, które dostrzegali jego szkolni opiekunowie i starali się je rozwijać. Do Polski pisarz powrócił w roku 1918 i z rodzicami oraz bratem zamieszkał w Warszawie. Ponownie zaczął pisać, a nawet założył szkolne pismo „Dyscypuł”. Studiował filologię angielską oraz klasyczną.

W roku 1923 zadebiutował w prasie. To właśnie w tym czasie związał się z „Kwadrygą”. Jego życie związane było ze sztuką i literaturą. Na łamach „Cyrulika Warszawskiego” opublikował „Piekło polskie” (1926), a także rozpoczął pisanie powieści pt.: „Porfirion Osiełek”, którą ukończył niemalże po trzech latach. W 1928 roku pisarz zakończył służbę w wojsku i powrócił do matki, która nadal mieszkała w Warszawie. Rok później Gałczyński doświadczył osobistej straty. 15 marca zmarł jego ojciec. W 1930 roku artysta przyjął posadę referenta cenzury.

Jednakże nie tylko tworzeniem żył pisarz. 1 czerwca 1930 roku poślubił Natalię Awałow. Rok później małżeństwo wyjechało do Berlina. Tam Gałczyński piastował stanowisko referenta do spraw kultury w Konsulacie Generalnym RP. W roku 1933 powrócił jednak do Warszawy, aby później wyjechać na dwa lata do Wilna. W tym czasie pracował w radiu, gdzie wraz z Teodorem Bujnickim zrealizowali audycję noszącą tytuł „Kukułka Wileńska”. W Wilnie urodziła się Kira, córka Natalii i Konstantego (rok 1936).  Po okresie wileńskim, a przed kolejną wojną, Gałczyński zrealizował takie słuchowiska jak: „Bal zakochanych” (1937) i „Mężczyzna w damskim kapeluszu” (1938), a także przy współpracy Jerzego Zagórskiego –  „Będziemy biedni”.

Wybuchła II wojna światowa. Pisarz został wcielony do armii, a dokładnie – do Korpusu Ochrony Pogranicza. Los chciał, iż trafił on do niewoli radzieckiej, a następnie przekazany został Niemcom. W roku 1941 przedłożono mu do podpisania dokument, dzięki któremu pisarz zwolniony zostałby ze służby wojskowej i oddelegowany do cywila. On jednak odmówił podpisania zgody na oddalenie, mało tego – namawiał swoich towarzyszy, aby ci poszli w jego ślady. Brak subordynacji poskutkował tym, iż Gałczyński został przeniesiony do kompanii karnej Altengrabow. Po dwóch latach kary został oddelegowany do szpitala, gdzie pracował jako sanitariusz oraz w charakterze tłumacza.

Po opuszczeniu Alengrabow, Gałczyński z rodziną wyjechał do Brukseli, a stamtąd do Paryża. W 1946 powrócili do Polski. Dwa lata po powrocie do kraju pisarz przeniósł się do Szczecina, gdzie między innymi założył „Klub 13 Muz”. Cały czas współpracował z takimi pismami jak: „Bluszcz”, „Prosto z Mostu”, „Tygodnik Powszechny” czy „Przekrój”. W tym roku, dnia 3 czerwca, pisarz przeszedł pierwszy zawał serca. Kiedy już doszedł do siebie, wrócił do pisania. Jego twórczość skrytykował Adam Ważyk, podczas jednego ze zjazdów Związku Literatów Polskich, w roku 1950. Od tego czasu zakazano drukowania dzieł Gałczyńskiego. Pisarz przeżył drugi zawał.

Konstanty Ildefons Gałczyński odszedł 6 grudnia 1953 roku. Przyczyną śmierci był trzeci z kolei zawał, którego jego serce nie wytrzymało.