Leopold Staff „Spotkanie” - interpretacja i analiza wiersza

Wiersz ten ma charakter refleksyjny. Opisuje miłość dwojga ludzi. Okazuje się, że nic na świecie nie trwa wiecznie. Staff wielokrotnie w swoich utworach poruszał ten problem, tutaj jest podobnie.

Utwór zbudowany jest z ośmiu strof. Każda z nich ma trzy wersy. Odnajdujemy tu rzadko występujące rymy potrójne (aaa), np. „ twoje - zwoje - moje”. Wiersz ma niezwykle rytmiczną kompozycję. Staff zastosował w nim charakterystyczne dla siebie wielokropki, które pełnią funkcję niedokończonych myśli. Pełno jest tutaj także pytań retorycznych. Podmiot liryczny wypowiada je w głębokiej zadumie, chociaż wie, że nie otrzyma odpowiedzi.

Wiersz opisuje sytuację swoistego przemówienia podmiotu lirycznego do kobiety, która kiedyś była mu bliska. Wspomina on, że całował usta, dotykał piersi, napawał się zapachem włosów. Jednak zaraz po tych opisach następuje wzmianka, iż kobieta dziś jest mu obca. Zmieniła się i on, podmiot liryczny także się zmieniał. Mężczyzna nie poznaje kochanków z dawnych lat, nie może rozpoznać w nich znajomych mu, tak bliskich ludzi. Nie obwiania za taki stan ukochanej, ponieważ wie, że w jego życiu także zaszły znaczące zmiany. Jest jednak wielce zaskoczony, jak mogło do tego dojść. Domyślamy się, iż osoba mówiąca w wierszu była niezwykle związana z kobietą, że łączyła ich ogromna, namiętna miłość. Nagle wszystko to zniknęło. Dlatego też podmiot zastanawia się, czy przypadkiem nie umarł, bo koniec ich miłości jest aż tak nierealny. Zadaje masę retorycznych pytaniach, dotyczących wspólnej przeszłości. Rozmyśla, dokąd udali się ci dawni kochankowie. W ostatniej strofie podmiot liryczny zwraca się do ukochanej i prosi ją o wspólne uklęknięcie na grobie. Być może chodzi o grób ich wspólnej miłości.

W wierszu poruszony jest problem przemijania. Okazuje się, że nawet tak gorące uczucie jakie łączyło bohaterów wiersza może wygasnąć, skończyć się. Mimo, iż jest to powszechne zjawisko, ciągle dziwi poetę. Świat skonstruowany jest w nadzwyczaj skomplikowany sposób i nawet to , co wydaje się trwałe, kiedyś przeminie. Poeta ukazał ten problem poprzez miłość, bo to ona powinna stanowić najbardziej pewny i wytrzymały element człowieczej egzystencji. Podmiot liryczny ubolewa nas zmianą dwóch bratnich dusz, ale też z pokorą odnosi się do takiej kolei losu ludzkiego.