Daniel Defoe - biografia, życiorys

Prawdziwe imię nazwisko Daniela Defoe to Daniel Foe, ur. 22 września 1660 r. w Londynie. Pisarz angielski, prekursor powieści nowożytnej, dziennikarz. W lipcu 1703 r. za artykuł „The Shortest Way with Dissenters”, w którym potępił wysokich urzędników kościoła, został aresztowany i przykuty do pręgierza. Jednak ludność, zamiast zwyczajowych kamieni i nieczystości zarzuciła go kwiatami, za sprawą wiersza „Hymn to the Pillory” („Hymn do pręgierza”). Następnie trafił do więzienia, z którego wypuszczono go za kaucją. Uiścił ją hrabia Robert Harley, a w zamian zażądał, by Defoe pełnił dla niego funkcję agenta wywiadu. Defoe popierał politykę Harleya jako ministra w czasopiśmie „A Review of the Affairs of France”, w którym pracował od 1704 do 1713 r. Gdy Harley stracił władzę, Defoe zaczął wspierać politykę jego następcy, Godolphina. Potem znów wyrażał swoje poparcie wobec Harleya i torysów, którzy panowali od 1710 do 1713 r., kiedy to śmierć królowej Anny zakończyła rządy torysów. Defoe jako agent wywiadu pracował potem dla Wigów.

Sławę zdobył Defoe za sprawą powieści wydanej w 1719 r., pt.: „Przypadki Robinsona Cruzoe”. Książka ta opowiada o przygodach rozbitka na bezludnej wyspie, dla których Defoe najprawdopodobniej czerpał inspirację z prawdziwych przeżyć Alexandra Selkirka.

Następna powieść Defoe, „Captain Singleton”, ukazała się rok później i traktowała o niezwykłej miłości dwóch mężczyzn.

W 1722 powstaje kolejne dzieło Defoe, „Dziennik roku zarazy”, opowiadający historię epidemii dżumy z II połowy XVII w. Powieść ta wykorzystuje zabieg kontrastowania obojętnego tonu narracji z tragizmem przeżyć bohaterów. Zabieg ten wykorzystał dużo później Gustaw Herling-Grudziński, jako sposób na upodmiotowienie śmierci całych rzesz ludzi. Z kolei temat tego dzieła zainspirował Camusa do napisania „Dżumy”.

Po „Dzienniku…” powstała w tym samym roku hultajska opowieść, w której autor za pomocą narracji pierwszoosobowej opisuje dzieje samotnej kobiety - jej upadek i odkupienie win.
Defoe zmarł w wieku 71 lat, 24 kwietnia 1731 r. Został pochowany w Bunhill Fields w Londynie.