Miron Białoszewski - biografia, życiorys

Miron Białoszewski urodził się 30 czerwca 1922 roku w Warszawie. Lata jego młodości przypadły na okres wojny i okupacji. Jak wielu młodych ludzi w tamtym okresie, zdał egzamin maturalny na tajnych kompletach, a następnie rozpoczął studia na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Kierunkiem, który wybrał autor „Obrotów rzeczy”, była polonistyka.

Poeta całe swoje życie spędził w Warszawie. Tam się urodził, uczył, pracował i zmarł. Nawet podczas Powstania Warszawskiego nie odszedł i przeżywał z innymi mieszkańcami stolicy ten trudny czas. Kiedy zryw upadł, Miron wraz z ojcem zostali przetransportowani do Niemiec, a dokładnie – do miejscowości Lamsdorf, gdzie odbywali przymusowe roboty. Po powrocie do kraju mężczyźni skierowani zostali do Opola, gdzie uczestniczyli w budowie gazowni.

Kiedy poecie udało mu powrócić do Warszawy, ukończył studia i rozpoczął pracę na Poczcie Głównej, gdzie sortował listy i przesyłki. Nie tylko pracą fizyczną parał się w tamtym okresie Białoszewski. Rozpoczął również pracę na etacie reportera, współpracując z „Kurierem Codziennym”. Czas ten to dla Mirona też spełnienie się jako poeta. Udało mu się opublikować „Chrystusa powstania” i „Fioletowy gotyk”.

Jednakże właściwy debiut Białoszewskiego miał miejsce w roku 1956. Pierwszy tomik nosił tytuł „Obroty rzeczy”. Dało się w nim dostrzec przeżycia, których poeta doznał podczas wojny i okupacji. Krytycy byli zdezorientowani, nie wiedzieli, jak twórczość Mirona zaklasyfikować. Ostatecznie chcieli go przypisać do grupy Współczesności. Sam autor uważał się za indywidualnego twórcę, którego nie można przypisać do żadnej z istniejących grup poetyckich. Był odrębny, genialny, a przede wszystkim – inny. Ta inność przejawiała się w kunszcie, formie i tematyce tekstów. Białoszewski był tylko jeden i niepowtarzalny. Zaszufladkowanie go w ramach jakiegokolwiek ugrupowania nie mogło się powieść. Nie był to jednak jednorazowy twórczy eksces poety. Kolejne tomowy szokowały, a raczej zadziwiały w ten sam sposób; zarówno „Rachunek zaściankowy”, „Mylne wzruszenia”, „Było i było” czy „Pamiętnik z powstania warszawskiego” wywoływały wiele emocji.

Nie tylko poezja i proza Białoszewskiego zyskała uznanie czytelników i znawców. Również twórczość przeznaczona do wystawiania na scenie, twórczość dramatyczna naznaczona była „piętnem” Mistrza Mirona. Był on silnie związany z teatrem. Już w latach 1942-1944 stworzył wspólnie ze Stanisławem Swenem Czachorowskim Teatr Swena, gdzie w wielkiej konspiracji odgrywano sztuki. Kolejnym przedsięwzięciem, którego poeta-dramaturg się podjął, było tchnięcie życia w Teatr na Tarczyńskiej, który założył Lech Emfazy Stefański. Na jego deskach wystawiono między innymi „Wiwisekcję” oraz „Osmędeuszy” autorstwa Białoszewskiego. Trzecim teatrem, z którym był związany, to Teatr Osobny, który funkcjonował do roku 1963, właśnie dzięki Mironowi, ale również Ludwikowi Heringowi i Ludmirze Murawskiej.

Mimo sukcesów odnoszonych jako dramatopisarz, Miron dalej pisał poezję oraz utwory  prozą, jak np.: „Pamiętnik z powstania warszawskiego”, „Donosy rzeczywistości” oraz „Obmapywanie Europy. AAAmeryka”.

Ostatnie dni życia Białoszewski spędził w sanatorium w Aninie. Powodem był jego zły stan zdrowia, który drastycznie pogorszył się po drugim zawale, jaki przeszedł poeta. Odszedł dnia 17 czerwca 1983 roku w swojej ukochanej Warszawie, której nie opuszczał nawet w najtrudniejszych momentach. Stał się wzorem do naśladowania dla innych poetów, którzy zafascynowani byli jego kunsztem. Poezja lingwistyczna stała się jednym z elementów twórczości poetów Nowej Fali. Był wybitnym poetą oraz człowiekiem, który odcisnął ślad w literaturze polskiej.