Miguel de Cervantes „Don Kichot” - charakterystyka Dulcynei

Dulcynea z Toboso była damą myśli i serca Don Kichota z La Manczy. Poznajemy jej dwa oblicza. Jedno przedstawia nam właśnie rycerz. Według niego jest ona kobietą o ślicznym, słodkim i niebiańskim obliczu. Jej cera była śnieżnobiała. Miała bardzo melodyjny głos. Według szlachcica była nadludzko piękna i nad wyraz cnotliwa. Taką poznajemy ją patrząc oczyma Don Kichota. Jak wiadomo jego podejście do rzeczywistości było ekscentryczne. Żył w świecie baśni i podań o rycerskich przygodach i obyczajach. Zapewne, na podstawie lektury rycerskich romansów stworzył w swoim umyśle obraz pięknej, idealnej kobiety. Dla niej chciał walczyć. Jej czci chciał bronić. Zakochał się w wyobrażeniu o pani swego serca. Co ciekawe, kiedy miał ją odwiedzić nie mógł odnaleźć jej domu. Dowodem na to, że taki wizerunek Dulcynei (a w rzeczywistości Alonzy) z Toboso był nie prawdziwy i zmyślony był fortel Sancza. Posłany przez swego pana, aby powiadomił o jego przybyciu ukochaną giermek zasnął i odpoczywał pod drzewem. Nie mógł pójść po dziewczynę, gdyż wiedział, że jest ona wytworem wyobraźni Don Kichota. Kiedy się przebudził, zobaczył trzy wieśniaczki. Wmówił swojemu panu, że jedną z nich jest Dulcynea i podąża ze swoimi damami dworu. Rycerz nie dostrzegł w niej swej ukochanej. Dziewczyna, na którą patrzył, była nie zbyt Urodziwa. Miała szeroką twarz, płaski nos, siadała po męsku na swoim ośle i pachniała czosnkiem oraz nawozem. Przemyślny szlachcic z La Manczy ubolewał, że został na niego rzucony czar w tak niefortunnym momencie.

Sanczo Pansa przedstawia nam ową kobietę realistycznie. Możemy się domyślać, że właśnie jego wizja jest prawdziwa. Według niego Aldonza (Dulcynea) była zaledwie urodziwą wieśniaczką. Miała donośny głos. Chętnie przyjmowała zaloty mężczyzn (od razu zgodziła się być damą serca błędnego rycerza). Była opalona, chodziła boso, była dziewczyną pracowitą. Mimo, że nie była tak piękna, jak wyobrażał ją sobie Don Kichot miała wiele zalet. Przede wszystkim odznaczała się skromnością. Nie wierzyła, że zakochał się w niej szlachcic. Była prostą kobietą, która nie rozumiała o czym dokładnie mówi jej błędny rycerz. Odbierając dosłownie jego słowa, zaproponowała mu opatrzenie ran, napojenie i nakarmienie. Zgodziła się na propozycję Don Kichota i pozwoliła się uwielbiać. Znała jego rodzinę, nie był jej zupełnie obcy więc mogła obdarzyć go uczuciem, pod warunkiem, że pozwoli na to jej ojciec.

Aldonza, nie wiedząc o tym, stała się Dulcyneą. Ta przemiana zaszła pod wpływem pragnień i wyobrażeń Don Kichota. Porównując oba opisy, przedstawienia dziewczyny mamy wrażenie, że są to dwie osoby, które nie mają ze sobą nic wspólnego. Taki właśnie był sposób postrzegania świata przez Don Kichota. Wszystko na co patrzył było wyidealizowane i wpisane w konwencję rycerskiego romansu. Tak było kiedy zajeżdżał do obskurnej gospody, gdy walczył z wiatrakami. Nie należy więc być zdziwionym faktem, iż ukochana kobieta rycerza odbiega w jego marzeniach od rzeczywistości.

Ciekawe jest to, że działania, które Don Kiszot podejmuje, przygody, w które wyrusza i walki, jakie stacza są po to aby osiągnąć sławę i szacunek oraz uznanie pani swojego serca – Dulcynei. W rzeczywistości prosta, wiejska dziewka nie ma pojęcia, czym zajmuje się szlachcic. Uznaje zapewne, że jest to fanaberia, jak to zdarza się u ludzi wysoko urodzonych. W jej otoczeniu ludzie prości poświęcali dnie na pracę, a nie na gonienie za złudnym marzeniem.