Jonathan Swift „Podróże Guliwera” - Guliwer w krainie olbrzymów - streszczenie, opowiadanie

„Podróże Guliwera” to powieść Jonathana Swifta o przygodach Lemuela Guliwera, Anglika, który uwielbia morskie wyprawy. Ten żonaty mężczyzna wyrusza w morze w poszukiwaniu przygód i wrażeń. Każdy rejs to nowe wyzwanie, główny bohater trafia do nieznanych krain, całkowicie różniących się od jego ojczystego państwa. Podobnie jest w czasie wyprawy na statku „Przygoda”, który ma dotrzeć do portu w Suracie. Po strasznych burzach na Oceanie Indyjskim statek przybija do nieznanej wyspy. Marynarze razem z Guliwerem płyną szalupą na ląd, w poszukiwaniu wody pitnej. Guliwer oddala się od reszty załogi, nagle widzi, że przerażeni marynarze odpływają, uciekając przez jakimś olbrzymem. Okazuje się, że bohater trafił na wyspę, zamieszkaną przez ludzi o gigantycznych rozmiarach. Dla nich jest karzełkiem, którego łatwo skrzywdzić lub zgnieść.

Mieszkańcy wyspy mają po kilkanaście metrów wzrostu i są wysocy - jak wieże kościelne w Anglii. Poruszanie się po takiej krainie jest dla Guliwera olbrzymim wyzwaniem - uciekając przez żeńcami, koszącymi zboże, bohater nie jest w stanie przedrzeć się przez wielką gęstwinę powalonych kłosów, które na dodatek boleśnie kłują go przez ubranie. W domu gospodarza majątku, dokąd zostaje przyniesiony przez chłopów, potyka się o okruszki chleba. Sam nie może nigdzie pójść, bo po pierwsze, nie mógłby zejść na przykład ze stołu czy krzesła, wysokich na kilka metrów, bez ryzyka wypadku, a po drugie, nie wiadomo, czy nie porwałoby go jakieś zwierzę lub ptak. Zresztą nawet bez takich wypadków Guliwerowi jest niełatwo - raz w czasie spaceru po ogrodzie wpada w dziurę, wykopaną przez kreta. Innym razem nie udaje mu się przeskoczyć krowiego placka i brudzi się niemiłosiernie. Guliwer musi prawie krzyczeć, by olbrzymi mieszkańcy wyspy zrozumieli co mówi, natomiast ich słowa to dla niego ogłuszający huk, podobnie jak mruczenie kota.

Bycie małym ma jednak swoje zalety - Guliwer staje się ulubieńcem króla i królowej oraz swojej opiekunki, córki właściciela majątku, gdzie został znaleziony. Ma swój domek, zbudowany przez stolarza, drewniane pudełko, gdzie je i śpi. Ma też swoje własne jezioro - w specjalnej rynnie, gdzie pływa skonstruowaną przez stolarza łodzią. Nie potrzeba tam naturalnego wiatru, wystarczy, że damy dworu wachlują się wachlarzami lub dmuchają w żagiel. Mizerny wzrost sprawia, że Guliwer widzi wiele rzeczy precyzyjniej niż olbrzymy - obrzydliwe muchy, za pomocą mazi przylepiające się do sufitu i ścian, robaki, osy, które udaje mu się pokonać dzięki swojemu mieczowi.

Chwile grozy, jakie przeżywa bohater, związane są z postępkami królewskiego karła, rozgoryczonego tym, że ktoś inny stał się ulubieńcem dworu. Karzeł olbrzym, który ma kilkanaście metrów wzrostu, mści się na Guliwerze, wrzucając go do miski ze śmietaną, gdzie bohater omal nie tonie, czy wciskając go do kości, z jakiej wyssano już szpik. Honorowy Guliwer nie donosi na swojego prześladowcę, choć po jednym ze złośliwych kawałów karzeł zostaje ukarany i przepędzony.

W krainie olbrzymów Guliwer pełni funkcję maskotki, atrakcji zamkniętej w złotej klatce. Nic dziwnego, iż po pewnym czasie takie życie nudzi bohatera. Tym bardziej, że kilkakrotnie przez zwykły przypadek nie został pozbawiony życia, czy to przez złośliwość karła czy przez małpę, która porwała go z jego domku i uniosła na dach. Raz też nieostrożny dworzanin upuścił bohatera a upadek z ponad dwudziestu metrów byłby dla Guliwera śmiertelny. Na szczęście zawisł na haftce stroju dworzanina.

Bohater tęskni za domem i żoną, ale sam nie jest w stanie opuścić wyspy. Na szczęście pudełko, w którym mieszka, porywa orzeł a potem strąca do wody. Z drewnianego zamknięcia Guliwera uwalniają marynarze angielskiego okrętu. Bohater nie może przyzwyczaić się do ludzi jego wzrostu, przez pewien czasu mówi donośnym głosem, tak jak to robił przez dwa lata, spędzone na wyspie olbrzymów. Kapitan nie chce wierzyć dziwnym opowieściom człowieka, którego ocalił, na szczęście Guliwer ma przy sobie przedmioty z wyspy olbrzymów - żądła os, jakie zabił, gdy go zaatakowały, kawałek paznokcia królowej, z jakiego zrobił sobie grzebień. Cały i zdrowy, bohater wraca do domu. Pobyt w krainie olbrzymów przekonuje Guliwera, że wszystko jest względne i zależy od punktu odniesienia - na wyspie Liliputów był olbrzymem, na wyspie olbrzymów karzełkiem.