Adam Mickiewicz „Romantyczność” - charakterystyka Karusi

„Romantyczność” Adama Mickiewicza została napisana w Wilnie w 1821 roku i uchodzi za literacki manifest romantyzmu w Polsce.

Karusia to jedna z głównych bohaterek ballady Adama Mickiewicza pt.: „Romantyczność”. Jej postać jest kluczowa dla zrozumienia całego utworu. Karusia pojawia się w balladzie jako młoda, pełna świeżości, lecz obłąkana dziewczyna. Można więc przyrównać ją do szekspirowskiej Ofelii.

Dziewczyna straciła zmysły po śmierci jej ukochanego Jasia. Od tego momentu Karusię męczy obłęd, pokazana jest jako osoba o zmiennych nastrojach, nerwowa, pogrążona w rozpaczy. Dziewczyna tkwi pomiędzy światem realnym i pozagrobowym W pewnym momencie kobieta myli dzień z nocą i zaczyna pieścić się ze zmarłym kochankiem. Zjawa jest  biała jak chusta i ma zimne dłonie, w pewnym momencie budzi u Karusi przerażenie: „Ty już umarłeś? Ach! ja się boję!”. Jednocześnie prosi, by ukochany zabrał ją ze sobą, ponieważ boi się, że w jej wizje nikt nie uwierzy. Staje się tym samym  wcieleniem cech postaci romantycznej – niezrozumianej i osamotnionej.

Romantyczne jest również jej niespełnione, tragiczne uczucie odebrane jej przez los. Miłość Karusi do Jasia była tak silna, że doprowadziła ją do szaleństwa, po jej utracie dziewczyna myśli o odebraniu sobie życia. Jest to więc uczucie pełne, skończone, rządzące całym światem kobiety. Karusia pochodzi z ludu, jest prostą dziewczyną. Wierzy w świat pozaziemski, w duchy i gusła, przedstawia typowy dla ludności wiejskiej spirytualizm. Jej świat fantazji i zjaw jest niezrozumiały dla większości społeczeństwa, jej odrzucenie i potępienie pokazane jest na przykładzie osoby Mędrca, który oskarża ją o oszustwo i obłęd. W wierzeniach ludu miłość jest uczuciem ponadczasowym i nawet śmierć nie stanowi jej kresu.