Melchior Wańkowicz „Ziele na kraterze” - charakterystyka głównego bohatera

King - takie przezwisko nadały dwie małe dziewczynki swojemu tacie, po lekturze „W pustyni i w puszczy” H. Sienkiewicza. Te dziewczynki to Krysia i Marta Wańkowiczówny, tata to Melchior Wańkowicz, jeden z bohaterów, a zarazem autor powieści pt.: „Ziele na kraterze”.

Melchior Wańkowicz to pisarz, dziennikarz i publicysta. Jego dorobek literacki jest imponujący, a burzliwa biografia zajmuje wiele miejsca w encyklopediach. Ja jednak nie będę charakteryzowała pisarza, będę charakteryzowała człowieka, dla którego sensem życia stały się dzieci.

W powieści pt.: „Ziele na kraterze” poznajemy pisarza od zupełnie innej strony. Pozwala nam on wniknąć w życie jego rodziny, żony i córek. Możemy obserwować jak pojawiające się na świecie kolejno dwie małe dziewczynki zmieniają młodego mężczyznę.

Melchior Wańkowicz wychowywał swoje córki bardzo liberalnie. Od najmłodszych lat zachęcał je do samodzielności. Wychodził z założenia, że dzieciństwo to czas, kiedy mały człowiek chłonie i gromadzi różne pomysły na życie. Swoim córkom starał się ukazywać świat z całą jego różnorodnością. Nie narzucał gotowych sposobów myślenia, ale pozwalał by same mogły wybierać .Organizował dziewczynkom wycieczki, zachęcał do uprawiania sportu.Po maturzezorganizował im rowerową wycieczkę po Europie. Okazywał córkom dużo zaufania, nie obwarowując go żadnymi sankcjami. Jak się okazało, dziewczyny nigdy tego zaufania nie zawiodły.

Mimo dużej swobody danej córkom, był bardzo konsekwentny. Gdy Tili zobowiązała się do napisania artykułów do “Płomyka”, relacjonujących ich wspólną wycieczkę do Prus Wschodnich, dopilnował, by wywiązała się z tego zadania. Jego metody wychowawcze stanowiły przeciwwagę dla konserwatywnych poglądów żony.

Dla swojej rodziny zbudował dom na Warszawskim Żoliborzu. Wiedział, że dom to miejsce scalające rodzinę. Tu gromadzone są pamiątki, tu rodzą się najpiękniejsze wspomnienia. Jego rodzinny dom w Kalużycach został zniszczony, czuł się zatem w obowiązku„zbudować dom nowemu pokoleniu”.

Tata - King miał duże poczucie humoru. Był także mistrzem ciętej ironii i bezwzględnym prześmiewcą. Zanim dziewczynki nauczyły się odczytywać prawdziwe intencje ojca, często szukały pomocy u mamy.

W wychowaniu córek koncentrował się na przyszłości. Unikał patetycznych tyrad na temat przeszłości rodziny. Można powiedzieć, że dorastał razem z dziećmi. Gdy wojna rozdzieliła go z rodziną, jedyną formą kontaktu były listy. Ta rozłąka pomogła muz dystansem spojrzeć na dzieci i na rolę, jaką on sam odegrał w ich życiu. Dopiero teraz uświadomił sobie, że Krysia i Tili nie są małymi dziewczynkami. Ich postawa wobec okrutnej rzeczywistości napełniała go dumą.

Melchior Wańkowicz napisał „Ziele na kraterze” dla „nowego pokolenia”, tak jak wcześniej wybudował „domeczek”. Szerokie grono czytelników zna go jako doskonałego reportażystę, bezkompromisowego publicystę i pisarza, którego książki czyta się jednym tchem.
Powieść „Ziele na kraterze” pozwala go poznać jako miotanego wychowawczymi dylematami ojca, jako przerażonego okrucieństwem wojny człowieka i jako strażnika rodzinnej tradycji.