Adam Mickiewicz „Gdy tu mój trup...” - interpretacja i analiza wiersza

„Gdy tu mój trup...” jest jednym ze smutniejszych wierszy Adama Mickiewicza, wyrażającym poczucie osamotnienia i alienacji. Podmiot liryczny w kilku strofach alegorycznie opisuje swój stan emocjonalny, który – mówiąc eufemistycznie – pozostawia wiele do życzenia.

Już pierwsze strofy sygnalizują, że coś jest nie w porządku. Podmiot liryczny nazywa siebie „trupem”, co powinno zwrócić naszą uwagę na aspekt, w jakim dokonuje takiego wyznania. Z pewnością nie jest to śmierć fizyczna, gdyż podmiot opisuje swoje czynności: głośne rozmawianie, spoglądanie innym prosto w oczy i normalne interakcje z innymi osobami.

Mimo iż nic nie wydaje się zakłócać jego normalnego funkcjonowania, istnieje coś, co nie pozwala mu w pełni cieszyć się życiem. Tęskni on bowiem do „ojczyzny myśli”, która stanowi idealną krainę, do której chciałby się przenieść. Nie mamy dokładnych informacji na temat tego miejsca. Być może wcale nie jest konkretne miejsce? Może jest to wspólnota dobrze rozumiejących się ludzi, może zbiór idei, których nie da się urzeczywistnić, być może idealna kraina stworzona z marzeń, wspomnień i snów?

„Ojczyzna myśli” zaludniona...