Guillaume Apollinaire - biografia, życiorys

Pełne nazwisko: Guillaume Albert Vladimir Alexandre Apollinaire de Kostrowitzky. Poeta francuski polskiego pochodzenia, jeden z czołowych przedstawicieli francuskiej awangardy (prąd literacki), a także jeden z twórców nowego nurtu w sztuce - surrealizmu. Ur. 26 sierpnia 1880 w Rzymie, gdzie spędził dzieciństwo. Następnie, po rozstaniu się rodziców, wraz z matką przeniósł się do Monako. Uczęszczał do kolegium Saint-Charles oraz do kolegium Stanislas w Cannes, a następnie w liceum w Nicei. W młodości był bardzo religijny, wcześnie też zaczął interesować się literaturą, szczególnie twórczością symbolistów. W tym czasie powstały jego pierwsze utwory.

Od 1899 r. zamieszkał z rodziną w Paryżu. Podczas wyjazdu matki z jej nowym towarzyszem życia do Belgii, Apolinaire wraz z bratem spędził czas w pensjonacie w Stavelot, gdzie napisał swoje pierwsze opowiadania. Wtedy też powstał szkic do „Gnijącego czarnoksiężnika”. Po powrocie do Paryża otrzymał posadę asystenta literata, a następnie w piśmie „Tabarin”. Wówczas zaczął pisać m.in. „Poetę zamordowanego”, a także kilka innych wierszy i opowiadań.

W sierpniu, podczas podróży do Nadrenii przeżył nieszczęśliwą miłość do Anny Playden, która odrzuciła jego oświadczyny. Napisał tam cykl „Wiersze reńskie”, po czym udał się do Niemiec, Czech i Austrii. Podróże te okazały się znaczące dla jego twórczości, gdyż w tym czasie powstało wiele cenionych później dzieł Apolinairego.

Debiut literacki Apolinaire'a to wiersz opublikowany w miesięczniku „La Grande France” we wrześniu 1901 r. Rok później po raz pierwszy wydrukowano jego opowiadanie „Herezjarcha”, w „La Revue Blanche”. Apolinaire zaczął wtedy podpisywać się pseudonimem literackim Guilaume Apolinaire.

W 1902 r. Apolinaire wrócił do Paryża i powoli włączał się w życie środowisk literackich (m.in. bywał na wieczorach literackich  miesięcznika „Le Plume”, gdzie czytał swoja poezję i nawiązywał znajomości. Wieczory te stanowiły zalążek późniejszej grupy literackiej.

W 1911 Apolinaire dołączył do Szkoły z Puteaux, przedstawiciela awangardowego kubizmu.
Walczył podczas I wojny światowej do roku 1916, kiedy przeniesiono go do rezerwy z powodu rany głowy.

Apolinaire zmarł z powodu grypy „hiszpanki” w 1918 r.