Mit o wojnie trojańskiej - streszczenie skrótowe

Zwykło się twierdzić, że to kobiety doprowadzają mężczyzn do zguby i wpędzają ich w największe tarapaty. Niestety te niezbyt chwalebne słowa o płci pięknej znajdują swe potwierdzenie w niezwykle popularnym micie greckim. Historia wojny trojańskiej swe zarzewie miała w związku z kobietą właśnie.

Geneza i przebieg konfliktu

Wszystko rozpoczęło się na weselu Peleusa i Tetydy. Zaproszono na nie wszystkich bogów z wyjątkiem bogini Niezgody, Eris. Ta z kolei nie mogła przejść obojętnie wobec tak wielkiej zniewagi i postanowiła popsuć biesiadnikom zabawę. Wystarczyło jedno jabłko, by zniszczyć radość weselnikom i zasiać ziarno niezgody, którego plonem miała okazać się dziesięcioletnia wojna. Eris rzuciła bowiem między gości jabłko z napisem „Dla najpiękniejszej”. Oczywiście każda kobieta świadoma swojej urody i ceniąca swoją wartość (a było ich na przyjęciu wiele), chciała owoc posiadać. W sporze najważniejszą rolę odegrały Atena, Afrodyta i Hera. Wszystkie one były piękne, silne i obdarzone nieprzeciętnymi atrybutami. Biedny Zeus nie miał pojęcia, jak ma postąpić, więc postanowił, że spór rozstrzygnie Parys – syn Priama i Hekuby. Boginie, każda na swój sposób, starały się przekonać młodzieńca do siebie: Hera obiecała mu władzę i potęgę, Atena – mądrość oraz sławę, natomiast Afrodyta – najpiękniejszą kobietę świata za żonę.

Parys – jako, że był młody i zachłanny życia – jabłko przyznał Afrodycie, oczywiście jej dar był dla niego najbardziej kuszący. Niestety najpiękniejszą kobietą okazała się żona króla Sparty, Menelaosa. Parys postanowił porwać wybrankę i umieścić ją w Troi. Podczas nieobecności Menelaosa zrealizował swój plan i uwięził Helenę w trojańskim zamku. Ten śmiały czyn nie uszedł mu jednak płazem. Brat króla, Agamemnon, zgromadził potężne wojska i okręty i ruszył za morza, by pomścić zniewagę, jakiej dopuścił się młodzieniec. Po stronie Achajów walczyli bardzo sławni i mężni wojownicy, m.in.: Achilles, którego matka kąpała w Styksie, dzięki czemu był niemalże nieśmiertelny (jedynym słabym punktem była pięta, za którą trzymała go Tetyda), jego przyjaciel Patrokles, który zginął przebrany w zbroję Achillesa, Ajaksowie, Odyseusz (jego droga powrotna z wojny trwała dziesięć lat i naznaczona była wieloma przeszkodami), a także Diomedes. Z kolei wśród Trojan na uwagę zasługują, prócz Priama, Hekabe i ich syna Parysa, również jego brat Hektor, który ginie w pojedynku z Achillesem, Antenor i Eneasz.

Koń trojański i zakończenie konfliktu

Już na samym początku Grecy napotkali wiele przeszkód. Agamemnon, by dotrzeć do Troi, musiał złożyć w ofierze swoją ukochaną córkę Ifigenię, następnie szukano dość długo ukrytego w komnatach matki Achillesa. Kiedy zawiodły próby pokojowego rozwiązania sporu, i gdy posłowie zostali odesłani z niczym, walka rozgorzała. Obozy wspierali bogowie: Greków – Atena i Hera, zaś Trojan – Ares i Afrodyta. Po dziesięciu latach ciężkich zmagań wojennych zwycięstwo odnoszą Achajowie. Było to możliwe dzięki podstępowi sprytnego Odyseusza. Otóż, kiedy Grecy pozornie wycofali się spod murów Troi, przeciwnicy byli przekonani, że to koniec zbyt długiej już wojny, dlatego oddali się zabawom i świętowaniu. Po Grekach nie było śladu, przed murami stał tylko wielki drewniany koń. Trojanie byli przekonani, że to dar od bogów za zwycięstwo i postanowili złożyć go w dziękczynnej ofierze, wciągnęli więc konstrukcję do miasta. W nocy, gdy zmęczeni ucztowaniem Trojanie posnęli, Achajowie wyszli z drewnianej konstrukcji i wymordowali przeciwników odnosząc nad nimi definitywne zwycięstwo. Troja została spalona, a Helena powróciła do męża.