Wisława Szymborska „Miłość szczęśliwa” - interpretacja i analiza wiersza

Wiersz Szymborskiej „Miłość szczęśliwa” napisany został wierszem wolnym bezrymowym. Podzielony jest na siedem nieregularnych strof. Obecne są w nim liczne przerzutnie.

„Miłość szczęśliwa” w dość ironiczny sposób dyskredytuje zjawisko odwzajemnionej miłości. Oczywisty jednak wydaje się fakt, że dyskredytacja ta nie jest faktyczna - wyczuwalny jest fakt, że wiersz ten mógłby raczej zostać napisany przez kogoś, kto miłości takiej nigdy nie doświadczył. Jeszcze bardziej właściwe wydaje się ustalenie, że utwór pisany jest z perspektywy absolutnie obiektywnego obserwatora, który potrafi wydać chłodny sąd o rzeczywistości.

Szczęśliwie zakochani zostają w utworze sprowadzeni do kondycji dziwolągów, dla których tylko przypadkiem znajduje się miejsce na świecie. Tak naprawdę miejsce to gwarantuje im tylko fakt, że ich odsetek jest tak znikomy, że z powodu swojej niewielkości nie może nikomu wadzić.

Autorka uwypukla swoistą niesprawiedliwość szczęśliwej miłości, ukazując jej istnienie jako swego rodzaju przypadek. Nie ma żadnego logicznego wytłumaczenia, dlaczego niektórzy ludzie doznają tego uczucia, inni natomiast są go pozbawieni.

Zakochani są także przedstawieni jako niepotrzebne światu pasożyty - od momentu przeistoczenia się w szczęśliwie kochających tracą oni według autorki zdolność bycia pożytecznymi dla społeczeństwa, ponieważ stają się skoncentrowani na jednej tylko osobie. Ich szczęście zostaje zobrazowane jako obraźliwe dla otoczenia: by zachować choć pozory przyzwoitości powinni chociaż udawać nieszczęśliwych, by zadowolić zazdrosne otoczenie.

Wiersz demaskuje bardzo ludzką skłonność do umniejszania wartości, którą posiadają inni a która jest nam obca. Zwłaszcza jego zakończenie epatuje cynizmem: „Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej / twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej / Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać”. Apel ten ukazuje sedno człowieczeństwa: tylko nieliczni potrafią cieszyć się szczęściem innych.