Przypowieści biblijne - „Przypowieść o wdowim groszu” - streszczenie, interpretacja

Przypowieści to krótkie teksty pisane prozą, mające prócz sensu dosłownego – również sens symboliczny. Przekazują nam prawdy religijne, filozoficzne, moralne, dają wskazówki jak żyć, niosą umocnienie i pocieszenie. Warto czasami sięgnąć po Pismo Święte i zatrzymać się na chwilę przy którejś z przypowieści; być może okaże się, że jest ona skierowana właśnie do nas.

Jedną z ciekawszych paraboli jest „Przypowieść o wdowim groszu” zamieszczona w Ewangelii św. Łukasza. Jej treść jest prosta w odbiorze, ale zmuszająca do refleksji. Chrystus obserwuje ludzi wrzucających pieniądze do skarbony. Bogaci dawali wiele – głównie jednak to, co im zbywało. Uwagę Jezusa przykuł widok ubogiej wdowy wrzucającej dwa drobne pieniążki. Rzekł wtedy do uczniów: „Zaprawdę powiadam wam, że ta wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem z tego, co im zbywało, wrzucili do darów Bożych, ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie swoje”.

Przypowieść dotyka bardzo ważnej kwestii, a mianowicie – uczciwości naszych darów składanych Bogu, umiejętności wyrzeczenia się czegoś cennego w imię tego, co kochamy. Porusza ona także kwestię prawdziwej wartości naszych darów, nie w przeliczeniu na pieniądze, lecz w ocenie szczerości naszego serca. Nierzadko zdarza się, że nie potrafimy być ofiarni, dajemy od siebie tylko tyle, ile to konieczne, czasami po to, by ludzie nie pomawiali nas o skąpstwo, oddajemy na pokaz czy dla zagłuszenia własnego sumienia. A przecież w jałmużnie nie o to chodzi. Ma ona być darem serca, bez przymusu, bez konieczności dyktowanej konwenansem.

Jezus nie chce oczywiście, żebyśmy przyszli i wrzucili na tacę cały swój majątek, ale byśmy nie przywiązywali się za bardzo do ziemskich, materialnych rzeczy, byśmy umieli być dobroczynni i bezinteresowni. Wdowa z przypowieści jest wzorem altruizmu i łaskawości. Potrafiła dać wszystko, co miała, cały swój dobytek i pomimo tego, że były to zaledwie dwa grosze, stały się najcenniejsze w oczach Boga. Był to bowiem dar płynący z przepełnionego wdzięcznością i miłością serca, a ten jest najwartościowszy.

Warto zwrócić również uwagę, iż nie musi koniecznie chodzi o materialne ofiary. Każdy nasz uczynek – choćby najmniejszy – ale wykonywany z dobrego serca, ku czyjejś radości czy uldze, stanowi owe „dwa grosze”, które dla Boga (ale i dla świata) znaczą tak wiele.