Antoni Czechow jako prozaik - wypracowanie

Antoni Czechow był jednym z najbardziej utalentowanych pisarzy rosyjskich wszechczasów. Swoją działalność publicystyczną rozpoczął na początku II połowy XIX wieku, kiedy miał zaledwie 21 lat. Zadebiutował sztuką teatralną „Płatonow”, aby później rozpocząć pisanie opowiadań i nowel. To przede wszystkim dzięki takim prozaicznym utworom Czechow zyskał uznanie, bowiem z początku jego dramaty spotykały się z niezrozumieniem.

Jako prozaik Antoni Czechow reprezentuje szeroki wachlarz wyboru opowiadań i nowel. Popełnił również jedną powieść – „Polowanie” z roku 1884/1885. Wśród opowiadań i nowel najpopularniejsze to: „Śmierć urzędnika”, „Kameleon”, „Człowiek w futerale”, „Późno zakwitające kwiaty”, „Perpetum mobile”, „Doskonali ludzie”, „Egzaminy w magistracie”, „Wielki step”, „Pojedynek na śmierć i życie”, „Nauczyciel literatury”, „Panna na wydaniu”, „Królestwo kobiet”.

W swoich nowelach i opowiadaniach Czechow poruszał takie problemy i kwestie jak: życie prostych ludzi w systemie carskim, niedociągnięcia i machlojki w aparacie władzy, fałsz i zakłamanie ludzi na stanowiskach, nadużywanie własnej władzy, egzekwowanie „własnej sprawiedliwości”. Czechow wyraźnie stał po stronie zgnębionego ludu uciskanego przez władzę i system. W opowiadaniu „Człowiek w futerale” Czechow pokazuje życie ludzi w niewielkim miasteczku, gdzie pracuje nauczyciel greki – Bielikow. Nauczyciel ten ponad wszystko kocha regulaminy i nienawidzi jakichkolwiek przejawów swobody. Ucieka od rzeczywistości, jakby bał się życia. Psuje życie nie tylko sobie, ale i innym mieszkańcom miasteczka, na których zresztą donosi. W ten sposób izoluje się od wszystkich, jest tytułowym „człowiekiem w futerale”.

Kolejnym opowiadaniem prezentującym poglądy autora jest ostry w swojej wymowie „Kameleon”. To krótkie opowiadanko o rewirowym Oszumiełowie, którego zadaniem jest wyśledzić, kto jest właścicielem nieszczęsnego psa, który ugryzł złotnika Chriukina. Cala sytuacja wydaje się komiczna, jednak tak naprawdę przemawia przez nią tragizm i smutek beznadziejności z powodu znalezienia się w takim systemie, w którym to nie obywatel i jego problemy są najważniejsze, a stanowisko, władza. Oszumiełow zmienia zdanie za każdym razem, kiedy poszlaki wskazują na to, że pies należy do brata jego przełożonego – generała Iwanowicza. Koniec końców Chriukin zostaje z niczym, na dodatek wyśmiany przez wszystkich zebranych, nieszczęsny pies zostaje oddany do generała, a Oszumiełow tuszuje sprawę.

Jako prozaik Antoni Czechow dał się również poznać w pierwszej i jedynej powieści, jaką popełnił „Polowanie”, a dokładniej „Dramat na polowaniu”. Powieści tej brak tego charakterystycznego dla Czechowa upodobania naturalizmu i realizmu. Jest to raczej parodia, chociaż można też śmiało powiedzieć, że satyra na kryminały. Jest to przede wszystkim powieść inna od wszystkich, gdyż jedynie w tym utworze Czechow pozostawia zachowania bohaterów bez żadnego komentarza odautorskiego. Zamiast tego prowadzi całą akcję z perspektywy jak najzupełniej obiektywnej. Nie wtrąca się w wydarzenia, niczego nie komentuje.

Antoni Czechow z pewnością w dziedzinie literatury, czy to prozatorskiej, czy poetyckiej, uchodził za jednego z najwybitniejszych pisarzy rosyjskich swoich czasów. Był znany, ceniony przede wszystkim za uniwersalne prawdy, jakie zawarł w wielu swoich dziełach. Ponadczasowość jego twórczości jest niezaprzeczalna i niepodważalna. Jego proza wciąż jest bardzo poczytna. Nie brakuje zagorzałych czytelników jego literatury nawet w dzisiejszych czasach, szczególnie zaś dzięki zwięzłości formy i celności spostrzeżeń autora na życie ludzi. Dzięki wnikliwości analizy psychologicznej ludzkich zachowań z pewnością udało mu się stworzyć w każdym z opowiadań urywek prawdziwej rzeczywistości.