Opis zachodu słońca - Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz”

Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu” zawarł niezwykle plastyczne i po mistrzowsku stworzone opisy przyrody. Wszystkie z nich z niezwykłą dokładnością i precyzją oddają piękno natury. Lektura sprawia, że jesteśmy w stanie wyobrazić sobie dokładnie to, co opisuje autor. Jednym z takich obrazowych opisów jest opis zachodu słońca umieszczony w XII Księdze.

Autor opisuje moment, w którym słońce chyli się ku zachodowi. To końcowy etap drogi słońca po niebie jest najbardziej interesujący, a jednocześnie najbardziej widowiskowy dla Mickiewicza.

Wieczór ten był ciepły, wokół panowała cisza. Na niebie widać było chmurki, które zwiastowały dobrą pogodę. Miały one różne kształty:
„Tam jako trzody owiec na murawie śpiące, / Ówdzie nieco drobniejsze, jak stada cyranek. / Na zachód obłok na kształt rąbkowych firanek”.

Kolory, jakie podczas zachodu słońca widoczne były na niebie, to perłowy, złoty, purpurowy i żółty. Delikatnie i stopniowo przechodziły z jednego w drugi, mieszały się ze sobą. Można by pomyśleć, że żegnają słońce, które szykuje się do snu:
„Słońce spuściło głowę, obłok zasunęło / I raz ciepłym powiewem westchnąwszy – usnęło.”

Niezwykle poetycko opisał autor ten jakże piękny moment, kiedy dzień przechodzi w noc, kiedy jasność zamienia się w ciemność. Wszystko istnieje wtedy „między”, dostrzegamy moment zmiany, jesteśmy świadkami, kiedy przyroda dokonuje przemian na naszych oczach. Nie jest sztuką dostrzec piękno, ale sztuką jest je pięknie opisać, tak jak zrobił to Mickiewicz jako świetny obserwator i doskonały poeta.