Stanisław Grochowiak - biografia, życiorys

Stanisław Grochowiak urodził się 24 stycznia 1924 roku w miejscowości Leszno Wielkopolskie. W domu rodzinnym spędził dzieciństwo i młodość. Dopiero w czasie okupacji niemieckiej opuścił dom i zamieszkał w Warszawie.

Poeta rozpoczął studia na uniwersytecie w Poznaniu. Studiował tam filologię polską, której nie udało mu się jednak ukończyć. W roku 1953 Grochowiak przeprowadził się do Wrocławia. Zatrudniony został w redakcji „Tygodnika Katolickiego”. Dwa lata później powrócił do stolicy. Tu współredagował wiele najważniejszych pism tamtego okresu. Mowa tu przede wszystkim o: „Współczesności” (w latach 1956-1960), „Za i Przeciw” (1957 rok), „Nowej Kulturze” (w latach 1961-1963), „Kulturze” (w latach1963-1970), „Poezji” (w latach 1972-1975) oraz o „Miesięczniku Literackim” (od roku 1975 do śmierci).

Grochowiak debiutował w roku 1956 tomem „Ballada rycerska”. Zbiór poezji jest pierwszym wyraźnym etapem w twórczości poety. Znajdują się w nim takie wiersze jak: „Święty Szymon Słupnik” czy „Verlaine” albo „Don Kiszot”. Widać, że poeta interesował się, a może nawet fascynował, kulturą i literaturą baroku, poezją francuską i średniowieczem. W roku 1956 autor wydał powieść pt.: „Plebania z magnoliami” (tzw. „produkcyjniak”). Wraz wydaniem książki stwierdził, że proza nie jest gatunkiem, w którym się spełnia.

Drugi etap w twórczości Grochowiaka, jaki jesteśmy w stanie wyróżnić, związany jest z tomami poezji „Menuet z pogrzebaczem” (wydanym w roku 1958,) „Rozbieranie do snu” (opublikowany rok później) oraz „Agresty” z roku 1963. W utworach zawartych w owych tomach poezji przeważa turpizm i groteska. Ich styl przywodzi na myśl dzieła francuskich symbolistów. Od ostrych i szokujących obrazów Grochowiak zwrócił się w stronę poezji klasycznej. Taki łagodny charakter mają wiersze z trzeciego okresu twórczości. Tomy „Kanon” z roku 1965 i „Nie było lata” z 1969 zdecydowanie różnią się od poprzednich publikacji. Pomimo tego, nowofalowcy skrytykowali twórczość poety (ok. roku 1968), uważając, że jego postawa nie potępia stanowczo władzy, a język nie wyraża świata w sposób dosłowny, prawdą jest, że Grochowiak wyróżniał się na tle poetów, zwłaszcza swojego pokolenia („Współczesności”).

Pod koniec życia poeta borykał się z wieloma problemami natury materialnej i zdrowotnej. Miało to znaczący wpływ na jego poezję. Ostatnie tomy tj. „Polowanie na cietrzewie” (1972 rok), „Bilard” (1975 rok) i „Haiku Images” (1975 rok) zalicza się do jego najsłabszych.

Poeta zmarł dnia 2 września 1976 roku w Warszawie. Przyczyną zgonu było nasilenie się chorób wynikających z alkoholizmu.