Cechy dramatu na podstawie utworu „Makbet” Williama Szekspira

Analizując „Makbeta”, można dostrzec w nim wiele cech charakterystycznych dla tragedii Szekspirowskich. Temat utworu został zaczerpnięty ze średniowiecznej historii. Podstawowe fakty zgadzają się z przekazami kronikarzy: Makbet był dowódcą wojskowym, targnął się na życie króla Szkocji, Dunkana, by sięgnąć po koronę, po czym sam stracił życie w walce o władzę z prawowitym następcą króla – Malkolmem. Szekspir często opierał fabułę na zdarzeniach zaczerpniętych z przeszłości, ukazując zbrodnie popełniane przez ludzi żądnych władzy. 

Charakter głównego bohatera dramatu kształtuje się pod wpływem następujących po sobie zdarzeń. Makbet ulega pokusie, dopuszcza się królobójstwa i stopniowo pogrąża się w coraz straszliwszych zbrodniach. Makbet podlega zmianom, a widzowie stają się świadkami jego upadku moralnego. Dzięki monologom bohatera mogą wniknąć w jego myśli, poznać motywy jego postępowania.

Do akcji zostały wprowadzone postaci duchów i Czarownic. Fantastyczne postacie, moce nadprzyrodzone nie tylko zostają ukazane na scenie, ale też zasadniczo kształtują przebieg akcji. Czarownice otwarcie podejmują się sprowadzić Makbeta na ścieżkę zbrodni. Widz jest świadkiem ich niecnych praktyk, zostaje wciągnięty do mrocznej jaskini, gdzie warzy się tajemnicza mikstura, mająca moc przywoływania duchów.

Fabuła dramatu jest rozbudowana. Szekspir prowadzi równolegle kilka wątków, wprowadza epizody niezwiązane z główną osią akcji, powołuje do istnienia wiele postaci, rozciąga wszystko w czasie i przestrzeni. Akcja „Makbeta” trwa przypuszczalnie kilka lat, biorąc pod uwagę, że obejmuje zdarzenia poprzedzające wstąpienie Makbeta na tron i cały czas jego burzliwego panowania. Procesy, jakie chce pokazać Szekspir – przemiana bohatera, działanie mechanizmów władzy, łańcuch zbrodni - wymagają dłuższego czasu, niż przewidziane dotąd dla tragedii 24 godziny.

W „Makbecie” można odnaleźć elementy humorystyczne, jak na przykład rozmowa Odźwiernego z Makdufem. Jest to zabieg nowatorski, nieznany dotąd w tragedii. Szekspir moduluje napięcie, sceny krwawe przeplatają się z humorystycznymi, elementy ironii łagodzą grozę, pojawienie się postaci z gminu obniża patos. Partie poetyckie przeplatają się z prozatorskimi. Tragedia w wydaniu Szekspira nie jest gatunkiem wyłącznie wysokim. Oczywiście dotyczy spraw doniosłych, przedstawia ogólnoludzkie problemy, ukazuje tragizm ludzkiego losu, ale nie jest w każdym momencie patetyczna i śmiertelnie poważna.