Sztuka antyku - opracowanie

Sztuka antyku nie pozostała bez wpływu na stosowane w Europie kanony piękna. Przyjrzyjmy się temu zjawisku i zapoznajmy się z jego najważniejszymi założeniami.

W starożytnej Grecji, a dokładniej w Atenach najważniejszym miejscem był Akropol. To wzgórze świątynne, na którym znajdowały się świątynie najważniejszych bóstw, było miejscem o największej kumulacji wspaniałych cudów architektury. Warto wspomnieć Partenon, czyli świątynię Ateny, patronki miasta. Znajdowała się w niej rzeźba autorstwa Fidiasza, która przedstawiała postać bogini. Została wykonana z kości słoniowej oraz złota, czyli szczególnie cennych surowców. Wysokość tego dzieła wynosiła 12 metrów, co najlepiej świadczy o jego okazałości.

Architektura starożytnej Grecji była bardzo okazała. Obowiązywały w niej trzy porządki: dorycki, joński i koryncki. Ich nazwy pochodzą od plemion, które pierwsze wprowadziły je do swojego budownictwa. Pierwszy z nich podporządkowany był walorom funkcjonalności. Dużo mniejszą uwagę przykładano do estetyki. Owocowało to surowością budynków. Drugi wiąże się z bogatymi zdobieniami i lekkością bryły. To właśnie z niego wywodzi się kolumna, ozdabiana motywem przypominającym baranie rogi. Jego rozwinięciem był porządek koryncki, o smukłych i ozdobnych konstrukcjach. Często używano w nim zdobień roślinnych przypominających wyglądem akant (roślina ozdobna).

Kolejne osiągnięcia sztuki greckiej to ceramika i malarstwo wazowe oraz płaskorzeźby. Naczynia ozdabiano w stylu geometrycznym, czyli za pomocą wzorów i figur geometrycznych, między którymi znajdowały się sceny z życia ludzkiego. Drugi styl ozdabiania ceramiki to porządek czarnofigurowy, gdzie odwzorowywano wydarzenia mityczne. Wraz z nim funkcjonował styl czerwonofigurowy, gdzie na ciemnym tle prezentowano postaci sportowców. Natomiast płaskorzeźby pojawiały się jako ozdoby na budynkach, świątyniach a nawet podstawach posągów. Reliefy w starożytnej Grecji były dynamiczne i przedstawiały sceny z dbałością o najdrobniejsze detale.

Sztuka grecka dzieli się na trzy najważniejsze okresy. Pierwszy z nich to wczesnoklasyczny (480 p.n.e. do 445 p. n. e.) to właśnie w tych latach Fidiasz zajmował się odnową Akropolu. Drugi to okres klasyczny (445 p.n.e. do 404p.n.e.), a ostatni to późnoklasyczny (404 p.n.e, do 323 p.n.e.). Później, w osłabionym wojną peloponeską kraju, rozwój sztuki został znacznie zahamowany.

Sztuka starożytnego Rzymu kształtowała się głównie pod wpływem greckiej. Wprowadziła jednak kilka zmian i udoskonaleń. Pierwsze z nich to zmiana sposobu ozdabiania naczyń. W Rzymie metalowe naczynia ozdabiano płaskorzeźbą, a gliniane malowano. Podobnie jak w Grecji, najpopularniejszymi motywy wywodziły się z mitologii.

W malarstwie popularnością cieszyły się freski, czyli obrazy tworzone na mokrym tynku. Natomiast architektura doczekała się innowacji w postaci betonu, co umożliwiło zastosowanie sklepień i kopuł. Własna inicjatywa pojawiała się tylko w budynkach użytkowych, w sferze sakralnej nie odchodzono od wzorców greckich.