Iwan Bunin - biografia, życiorys

Urodził się 22 października 1870 w Woroneżu. Poeta i pisarz rosyjski, mistrz małych form.
W swojej liryce odrzucał modernistyczne tendencje, na rzecz stylu nawiązującego do tradycyjnej, klasycznej poezji rosyjskiej XIX wieku.

Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej, dzieciństwo spędził w Oziorkach, a od 1881 uczył się w szkole w Jelcu.

Debiut Bunina przypadł na rok 1887, kiedy w petersburskim magazynie literackim ukazał się jego wiersz „Na śmierć Nadsona”. Pierwszy zbiór wierszy wydano o wiele później, w 1901 roku, został on bardzo dobrze odebrany. W jego utworach, nawiązujących do XIX wiecznego parnasizmu można odnaleźć motywy orientalnego mistycyzmu.

Od 1889 r. Bunin mieszkał ze swoim bratem w Charkowie, gdzie pracował jako urzędnik państwowy, a także bibliotekarz i redaktor prasy lokalnej. W tym czasie nawiązał znajomość z Antonem Czechowem, a także z Maksymem Gorkim i Lwem Tołstojem.

W 1903 Bunin otrzymał Nagrodę Puszkina za tłumaczenie „Pieśni o Hajawacie” Longfellowa. Przekładał także utwory m.in. Byrona i Musseta.

W 1909 zdobył członkowstwo Rosyjskiej Akademii Nauk.

W roku 1895 wyjechał z Charkowa do Moskwy i Sankt Petersburga. Ożenił się, lecz szybko małżeństwo skończyło się rozwodem. Ponownie wziął ślub w 1907 r., ale ponoć do śmierci miał wiele kochanek i przelotnych romansów. Burzliwe życie miłosne Bunina zobrazowano w filmie „Dziennik jego żony” (2000 r.).

W wieku 40 lat Bunin wydał swoją pierwszą powieść, „Wieś”, w której przedstawił w sposób wstrząsający sytuację na wsi rosyjskiej i degenerację chłopów. Brutalność, przemoc, zatracanie człowieczeństwa - te elementy opisu świata przedstawionego zbliżają jego dzieło do stylu Gorkiego. W 1912 powstają „Suchodoły”, w których Bunin w sposób zawoalowany przedstawił swoją rodzinę. W 1914 r. powstają jego słynni „Bracia”, a rok później „Czara Życia”, którą Bunin otworzył nowy okres w swojej twórczości, poświęcony problematyce ogólnoludzkiej. Na jego twórczość miały wpływ zimy spędzane na Capri wraz z Gorkim, a także podróże, których odbył wiele przed wybuchem I wojny światowej.

Po rewolucji październikowej Bunin wyemigrował do Francji, gdzie wydał m.in. „Przeklęte dni”, jako wyraz swojego sprzeciwu wobec radzieckiego rządu.

W 1933 r. Bunin otrzymał Literacką Nagrodę Nobla.

Pod koniec życia na nowo odkrywał uroki literatury radzieckiej i zaczął rozważać powrót do Rosji. Zmarł jednak na atak serca w Paryżu, 8 listopada 1953 roku.