Bolesław Prus „Lalka” - charakterystyka Izabeli Łęckiej. Izabela Łęcka jako przedstawicielka arystokracji

Izabela Łęcka – bohaterka „Lalki” Bolesława Prusa - to dwudziestopięcioletnia córka Tomasza Łęckiego. Mężczyźni byli oczarowani urodą młodej damy: „ Izabela była niepospolicie piękną kobietą. Wszystko w niej było oryginalne i doskonałe. Wzrost więcej niż średni, bardzo kształtna figura, bujne włosy blond z odcieniem popielatym, nosek prosty, usta trochę odchylone, zęby perłowe, ręce i stopy modelowe”, a Stanisław Wokulski, główny bohater „Lalki” zakochał się w niebieskich, rozmarzonych oczach pięknej dziewczyny.

Izabela pochodziła z arystokratycznej rodziny. Jej dziadek dorobił się ogromnego majątku, który jednak – na skutek wydarzeń politycznych i rozrzutności ojca Izabeli - przepadł. Całe życie młodej kobiety, będącej „ozdobą towarzystwa” upłynęło na spotkaniach w kręgach arystokratycznych. Izabela obracała się w towarzystwie najbogatszych i najznakomitszych ludzi, jak król Włoch Wiktor Emanuel. Wiele podróżowała po świecie, zwiedziła Paryż, Rzym, Wiedeń, Berlin oraz Londyn. Uwielbiała sztukę, szczególnie twórczość Rossiego. Radość przynosiła jej kontemplacja przyrody i wszystkich zjawisk atmosferycznych. Burzę uważała za piękne widowisko wystawione specjalnie dla niej. W pokoju miała posąg Apollina - boga piękna, na który często patrzyła, marząc o miłości i kochankach.

Izabela nie znała i nie chciała poznać realnego świata i życia, wolała żyć wśród swoich wyobrażeń. Unikała też kontaktu ze zwykłymi ludźmi, a za najważniejszą grupą w państwie uważała arystokrację, która upiększa swoim istnieniem szarą rzeczywistość. Pospolitemu światu Izabela nadawała poetycki wymiar. Miała nieprawdziwy i zniekształcony obraz rzeczywistości: „Sypiała w puchach, odziewała się w jedwabie i hafty, siadała na rzeźbionych i wyściełanych hebanach lub palisandrach, piła z kryształów, jadła ze sreber i porcelany kosztownej jak złoto”. Izabela żyła w „świecie nadnaturalnym”, w którym największym zmartwieniem był wybór sukni.

Bohaterka robiła wszystko na pokaz, by zwrócić na siebie uwagę, zwłaszcza mężczyzn. Z tego powodu – a nie dobrego serca - często udzielała się w wielu akcjach charytatywnych. Mogła wtedy zaprezentować przed szerszą publicznością swoją nietuzinkową urodę i bogate stroje. Izabela była osobą wewnętrznie pustą, egoistką i hipokrytką. Nie obchodziły jej uczucia innych ludzi. Dbała jedynie o siebie.

Uważała, że praca jest karą od Boga dla grzesznych ludzi, dlatego Izabela wychodziła z założenia, że jest osoba świętą, bez grzechów, ponieważ nie musi pracować. Była przerażona po wycieczce do fabryki żelaza, gdzie zobaczyła zmęczonych, brudnych ludzi pracujących w hałasie wśród wielkich, niebezpiecznych maszyn. Podchodziła z dystansem do ludzi uboższych. Była samolubna i cyniczna nawet wobec bliskich - nie wspierała nawet ojca, gdy ten tracił majątek. Przejmowała się jedynie upokorzeniem, jakie może ją spotkać po stracie bogactwa, ponieważ panicznie bała się utraty swojej pozycji społecznej.

Izabela była dumna i wyniosła. Miała o sobie bardzo wysokie mniemaniem, dlatego przebierała w mężczyznach jak w rękawiczkach. Oceniała ludzi po ich pochodzeniu: „Wszystko znaczy trafny dobór nazwisk i majątków”. Do serca młodej damy było wielu kandydatów, co zmieniło się po upadku finansowym jej rodziny. Adorowali ją włoski skrzypek, bawidamek pochodzący także z arystokratycznej rodziny, Kazimierz Starski i wielu innych, a Izabela – kokietka - często flirtowała z mężczyznami dając im złudne nadzieje. Była kobietą „ fizjologicznie zimną, a w wyobraźni Mesaliną, która jeżeli nie fizycznie, to przynajmniej duchowo oddaje się każdemu mężczyźnie, który się jej podoba”. Jedynym do końca wiernym Izabeli pozostał Wokulski. Oświadczyny głównego bohatera Izabela przyjęła jednak dopiero, gdy kupiec dorobił się większego majątku i zyskał sławę w towarzystwie arystokratycznym. Ponadto Łęcka była nielojalna wobec narzeczonego, okłamywała go i kokietowała innych. Wokulski na szczęście przejrzał młodą pannę i jej niestałość w uczuciach. Zrezygnował z poślubienia arystokratki, niemniej jednak jego życie było już złamane.

Izabela nie doceniła miłości Wokulskiego, dlatego w ostateczności została z niczym. Bez bogactwa, przyjaciół, kochanków i męża. W zaistniałej sytuacji panna wybrała klasztor i służbę Bogu.

Interpretując tytuł powieści Bolesława Prusa, można odnieść go bezpośrednio do Izabeli Łęckiej, która była piękna i bezuczuciowa jak lalka. Zachwycała urodą, ale w środku była zupełnie pusta i bezwartościowa.