Ignacy Krasicki „Monachomachia” - charakterystyka bohaterów

„Monachomachia” to poemat heroikomiczny Ignacego Krasickiego, napisany w 1778 roku i wydany anonimowo w Lipsku. Początkowo Krasicki, biskup warmiński, nie chciał, by przypisywano mu autorstwo dzieła wyszydzającego duchowieństwo. Szybko jednak rozpoznano styl i błyskotliwe rymy wielkiego poety. Utwór wywołał skandal, głównie za sprawą tematyki. Krasicki opisał życie mnichów z tak zwanych klasztorów żebraczych, szeroko rozpowszechnionych w osiemnastowiecznej Polsce. Mnisi tych zgromadzeń utrzymywali się z datków. Niewiele pomogły słowa, napisane na końcu poematu:

„Prawdziwa cnota krytyk się nie boi,
Niechaj występek jęczy i boleje.”

Duchowni współcześni Krasickiemu byli oburzeni, co sprawiło, że Krasicki po dwóch latach wydał „Antymonachomachię”, chwaląc życie zakonników, oczywiście na swój sposób, ironicznie i przewrotnie.

Mnisi, opisani w „Monachomachii”, należą do dwóch zakonów: dominikanów i karmelitów. Bohaterowie są postaciami niesympatycznymi, groteskowymi, leniwymi i próżniaczymi. Nie mają nic wspólnego z potocznymi wyobrażeniami o świętym mężach, strzegących wiary, nie budzą szacunku,...