Mit o Syzyfie – streszczenie, interpretacja mitu

Mit o Syzyfie należy do kręgu legend korynckich. Mit jest opowieścią  o charakterze teogonicznym, a więc traktuje o narodzinach i życiu bogów.

Syzyf był założycielem i królem Koryntu, cieszył się ogromnym poważaniem swoich poddanych, opływał w bogactwa. Bogowie bardzo go lubili, ponieważ był otwarty i zabawny. Zeus zapraszał go więc na uczty urządzane na Olimpie oraz częstował go boskim nektarem - ambrozją.

Syzyf bardzo chwalił się znajomością z bogami, jego słabością było plotkowanie. Król Koryntu często opowiadał o tym, co dzieje się na Olimpie zwykłym śmiertelnikom. Pewnego razu Syzyf zdradził ważny sekret Zeusa. Zdenerwowany bóg wysłał po Syzyfa Tanatosa - bożka śmierci. Tymczasem Syzyf wcale nie chciał odchodzić z tego świata. Sprytny król uwięził podstępem Tanatosa, a ludzie na świecie przestali umierać. Bogowie uwolnili Tanatosa, a Syzyf umarł.

Przed śmiercią nakazał jednak swojej żonie, aby nie chowała jego zwłok. Bez pogrzebu Syzyf nie mógł wejść do krainy umarłych. Przebiegły władca żalił się Plutonowi, że jego żona nie dopełniła obowiązku pogrzebu. Bóg pozwolił wrócić Syzyfowi na ziemię, aby zemścić się na żonie. Kiedy tylko Syzyf wrócił do świata żywych ukrył się i żył długo. Bogowie przypomnieli sobie o nim dopiero po długim czasie. Zeus, rozgniewany oszustwem człowieka strącił go do Tartaru i wymierzył straszliwą karę. Syzyf przez całą wieczność miał wtaczać pod stromą górę ciężki głaz, który przy końcu drogi staczał się ponownie na sam dół.

Mit o Syzyfie stworzył dwa, wciąż aktualne archetypy. Syzyf jako władca Koryntu stał się symbolem przebiegłości oraz chytrości. Straszna kara Syzyfa symbolizowała daremny trud i cierpienie. Opowieść niesie ze sobą także naukę moralną- nawet najsprytniejsze oszustwo na dłuższą metę nie popłaca i może być okupione przykrymi konsekwencjami.