Andrzej Pilipiuk – biografia, życiorys

Andrzej Pilipiuk jest współczesnym polskim pisarzem i publicystą. Pod pseudonimem Tomasz Olszakowski wydał serię opowieści „Pan Samochodzik”. W 2002 roku został uhonorowany polską Nagrodą Literacką im. A. Janusza Zajdla za opowiadanie „Kuzynki”, przyznawaną corocznie w dziedzinie fantastyki.

Andrzej Pilipiuk urodził się w 1972 roku w Warszawie. Z wykształcenia jest archeologiem – studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Jego debiut literacki miał miejsce w roku 1996, kiedy pisarz opublikował opowiadanie „Hiena” na łamach czasopisma „Feniks”. Od tego czasu powstało wiele opowiadań, które przyniosły sławę Pilipiukowi. Na szczególną uwagę zasługuje cykl dotyczący perypetii Jakuba Wędrowycza – opowieści utrzymane w gawędziarskim duchu. Wydano następujące zbiory: „Kroniki Jakuba Wędrowycza” (2001), „Czarownik Iwanow” (2002), „Zagadka Kuby Rozpruwacza” (2004) czy „Homo bimbrownikus” (2009). 

Sławę literacką – i prestiżową nagrodę – przyniósł Filipiakowi cykl „Kuzynki”. Tom pierwszy został wydany w 2003 roku, tom drugi: „Księżniczki” w 2004, tom trzeci: „Dziedziczki” w 2005 roku. W latach 1999–2005 pod pseudonimem Tomasz Olszakowski Filipiuk wydał serię dziewiętnastu tomów związanych z postacią Pana Samochodzika z powieści Zbigniewa Nienackiego. Wychodzą m. in. takie tytuły jak: „Pan Samochodzik i… Zamek w Chęcinach”, „Pan Samochodzik i… mumia egipska”, „Pan Samochodzik i… rubinowa tiara”.

Warto zauważyć, że wyimaginowane postacie z jednego cyklu książek Pilipiuka przewijają się także w innych powieściach tego autora. Takie zabiegi literackie sprawiają, że postacie wydają się bardziej rzeczywiste, a ich istnienie w świecie przedstawionym powieści jest uzasadnione faktem, że Andrzej Filipiuk jest autorem literatury fantastycznej. 

Andrzej Pilipiuk obecnie mieszka w Krakowie wraz z żoną i córką. Jego zainteresowania są bardzo rozległe; interesuje się literaturą, muzyką, malarstwem i numizmatyką. Nie ukrywa swoich liberalnych poglądów. Krytykuje system szkolnictwa  za niszczenie indywidualności uczniów oraz brak nacisku na rozwój jednostki.