Albert Camus „Mit Syzyfa” - opracowanie utworu

Nadzieja potrafi rozwiać nawet najczarniejsze chmury, które zbierają się nad człowiekiem. Świat pozbawiony tej wartości maluje się w ciemnych kolorach, staje się źródłem wielkiego cierpienia, gdyż nie ma niczego, co pozwalałoby z optymizmem patrzeć w przyszłość. Być może pozbawienie człowieka jakiejkolwiek nadziei jest najmocniejszym ciosem, jaki może otrzymać on od życia. Na taki los bogowie olimpijscy skazali króla Koryntu – Syzyfa.

Ten tragiczny bohater przejawiał cechy, które stawiały go ponad innymi ludźmi. Odznaczała go przede wszystkim wielka mądrość, połączona z nonszalanckim stosunkiem wobec bogów. Miał on uwięzić śmierć i zdradzać tajemnice mieszkańców Olimpu. Dodatkowo przechytrzył Plutona i wrócił z zaświatów na ziemię. Nic dziwnego, że bogowie, chcąc go ukarać, „nie bez racji doszli do wniosku, że nie ma straszniejszej kary niż praca bezużyteczna i bez nadziei”.

Albert Camus zastanawia się głównie nad świadomością króla Koryntu, gdy ten podejmuje kolejną, z góry skazaną na porażkę, próbę. Autor pokazuje, że całe okrucieństwo tej kary polega na tym, że Syzyf podejmuje starania, chociaż wie o ich bezcelowości. Dla porównania przywołani zostają...