„Ania z Zielonego Wzgórza” Lucy Maud Montgomery - opowiedz najciekawszą (Twoim zdaniem) przygodę Ani Shirley

Ania Shirley była osobą obdarzoną wyjątkową wyobraźnią. Dzięki fantazji niejednokrotnie udawało jej się przetrwać trudne chwile. W świecie marzeń szukała pocieszenia i wytchnienia. Jednak czasem jej wyobraźnia płatała jej figle i budziła irytację rozsądnej Maryli lub innych osób.

Tak też było pewnego popołudnia, gdy Ania swoim zwyczajem oddawała się lekturze. Był to oczywiście romans, wzruszająca historia o nieodwzajemnionej miłości. Ania oddała się własnym marzeniom, ale musiała odłożyć pasjonującą książkę, ponieważ była umówiona ze swoją przyjaciółką Dianą. Dziewczęta zamierzały razem upiec ciasteczka. Kiedy Ania zbiegła do kuchni, Maryla zaproponowała jej, że przyrządzą podwieczorek. Dziewczyna odpowiedziała, że niestety nie może, ponieważ jest już umówiona z Dianą. Nie omieszkała przy tym dodać, że będą się zajmowały między innymi marzeniem o wielkiej miłości. Był to oczywiście żart. Jednak Maryla swoim zwyczajem ponarzekała na brak rozsądku i bujanie w obłokach swojej podopiecznej, po czym zapakowała jej trochę sernika, by poczęstowała państwa Barrych.

Zmierzając do przyjaciółki, Ania nadal pozostawała w świecie marzeń. Pogrążona w myślach, celowo wybrała nieco dłuższą drogę przez las. Ciesząc się piękną wiosenną pogodą, wyobrażała sobie, że spaceruje po obcym mieście. Była to pora egzaminów na studia. Ania miała nadzieję, że niedługo zostanie studentką w Avonlea i rozpocznie nowe ekscytujące życie. Z zamyślenia wyrwał ją niepokojący dźwięk czyichś kroków. Przekonana, że jest na ścieżce sama, Ania trochę się wystraszyła, obejrzała się za siebie, ale nikogo nie dostrzegła. Jej wyobraźnia podsuwała jej niepokojące myśli, zwłaszcza, że sytuacja po chwili się powtórzyła. Gdy była młodsza, być może padłaby zemdlona ze strachu przed jakimś wyimaginowanym leśnym potworem, ale po latach spędzonych z Marylą, postanowiła nie zwracać uwagi na tajemnicze odgłosy. Uśmiechnęła się tylko na myśl, o tym, co na temat jej wyobraźni powiedziałaby w tej sytuacji Maryla. A jednak przyspieszyła kroku, by jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznym domu Diany.

Powitanie z przyjaciółką było oczywiście radosne. Piękna pogoda zachęcała do pozostania na zewnątrz. Pyszny sernik Maryli kusił, by go zjeść i nie tracić czasu na robienie ciasteczek. Przyjaciółki usadowiły się w cieniu drzew, wesoło rozmawiając. Diana przyniosła do ogrodu herbatę i pokrojony sernik. Atmosfera była wręcz sielankowa. Ania oczywiście nie omieszkała opowiedzieć Dianie o książce, którą obecnie czytała, a od której nie łatwo było jej się oderwać.  Obie dziewczyny rozmarzyły się, mówiąc o wielkiej miłości, zgodnie z tym, co Ania zapowiedziała przed wyjściem Maryli. Potem rozmowa zeszła na bliższe im tematy, przede wszystkim na mające niedługo nastąpić egzaminy i związane z nimi plany na przyszłość.

Spokój i harmonię zakłócił szmer, podobny do tego, jaki Ania słyszała na ścieżce w lesie. Rozejrzała się trochę zdenerwowana, ale niczego nie dostrzegła. Wróciła więc do rozmowy, ale po głowie chodziły jej niepokojące myśli. Kiedy dźwięk znów się powtórzył, Ania nie potrafiła ukryć zdenerwowania. Diana też usłyszała ten szelest, wtedy Ania opowiedziała jej o dziwnych odgłosach, jakie towarzyszyły jej podczas spaceru przez las. Nagle ogarnęło ją przerażenie, na myśl, że ktoś mógł ją śledzić. W jednej chwili obu przyjaciółkom wydało się, że wieczór stał się ciemniejszy i groźniejszy. I choć wyobraźnia podsuwała Ani straszne obrazy, dziewczyna odważnie złapała leżący obok werandy kij do krykieta i ruszyła w stronę, skąd dobiegały hałasy. Diana towarzyszyła jej dzielnie. Tak dotarły do miejsca, gdzie rosły dzikie winogrona. Ania zapomniała o strachu, przyjęła bojową postawę i krzyknęła, nakazując ukrywającej się osobie, by natychmiast wyszła. Oczywiście nikt się nie wyłonił z kępy winogron. Dopiero po chwili dało się słyszeć, że ktoś zbliża się do miejsca domniemanej kryjówki. Gdy napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny zza krzaków wyłoniła się postać dobrze im znanego Gilberta. Ania nie traciła jednak bojowego nastroju i zarządzała wyjaśnień, dlaczego ośmielił się ją podstępnie śledzić. Oczywiście Gilbert nie zamierzał jej śledzić, próbował się tylko z nią zobaczyć, ponieważ dzień wcześniej się pokłócili. Zdenerwowana Ania wcale nie była w nastroju do pojednania. Dla patrzącej na wszystko z boku Diany, sytuacja wydawała się bardzo zabawna. Ania czuła się urażona, mimo to pozwoliła się Gilbertowi odprowadzić do domu, a w drodze jej gniew znacznie osłabł.