Urszula Kozioł - biografia, życiorys

Poetka urodzona w 1931 roku, jest zaliczana do tak zwanego pokolenia „Współczesności”. Była to formacja literacka, której doświadczenie pokoleniowe przypadło na rok 1956, a więc wypadki czerwcowe w Poznaniu. Cechą wspólną dla tych twórców była negacja rzeczywistości, niemożność odnalezienia się w niej, postawa outsiderska oraz mitologizacja zastanego świata. Nie była to jednak formacja tak spójna jak inne. Należący do niej poeci często różnili się światopoglądowo oraz ideowo.

Urszula Kozioł po wstępnej edukacji odebranej w Zamościu przeniosła się na Uniwersytet Wrocławski, gdzie studiowała polonistykę, jednak tylko do stopnia licencjata. Tytuł magistra poetka uzyskała dopiero w 1969 roku. Z Wrocławiem też na stałe związała swoje losy. Tam była nauczycielką, tam tworzyła swoje pierwsze wiersze. Jej debiut literacki przypada na rok 1953, kiedy w „Gazecie Robotniczej” ukazał się jej pierwszy utwór. Później przyszedł czas na publikacje w „Odrze” (w którym to czasopiśmie została później główną redaktorką działu literackiego), „Współczesności”, „Tygodniku Kulturalnym”, „Poezji”.

Udzielała się także społecznie dla swojego miasta: objęła stanowisko dyrektora Wrocławskiego Ośrodka Kultury, była także radną oraz wspierała teatr studencki „Kalambur”. Należy do Związku Literatów Polskich, polskiego oddziału PEN-Clubu oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Kozioł jest również laureatką licznych odznaczeń, zostały jej przyznane m.in.: Nagroda Fundacji Kościelskich, Nagroda im. Władysława Broniewskiego, Złoty Krzyż Zasługi czy Złoty Krzyż Orderu Odrodzenia Polski.

Pisała nie tylko poezję (najbardziej znane tomiki to: „W rytmie słońca”, „Żalnik”, „Wielka pauza”, „W płynnym stanie”), ale także felietony, (np. „Osobnego sny i przypowieści”), opowiadania, (np. „Noli me tangere”) czy dramaty (m.in. „Król malowany”, „Przerwany wykład”, „Magiczne imię”).