Opis bitwy - Opis bitwy o Plac Broni na podstawie książki Ferenca Molnara

Wielka bitwa o Plac Broni rozegrała się w piękny, słoneczny dzień. Chłopcy pod wodzą Janosza Boki zajęli ustalone pozycje – niektórzy z nich umacniali fortece, inni zajęli się produkcją bomb z błota i piachu. Kilku wartowników siedziało na pobliskim płocie, by móc już z daleka dojrzeć zbliżające się oddziały wroga i w porę ostrzec swoich.

Około godziny drugiej po południu Boka przy pomocy swego adiutanta Kolnaya zarządził ostateczny przegląd wojska. Później zajął miejsce dowódcy na dachu budki stróża, by stamtąd przez lornetkę obserwować przebieg wypadków.

Nadejście „Czerwonych Koszul” oznajmił dźwięk trąbki. Bitwa rozpoczęła się.

Wróg podzielił swoje siły na dwie grupy. Pierwsza uderzyła od ulicy Marii, dowodzona była przez starszego z braci Pastorów. Część chłopców z Placu Broni wyszła im naprzeciw, lecz po chwili zgodnie z planem Boki walczący udali, że uciekają przed napastnikami. „Czerwone Koszule” ruszyły za nimi w pościg, lecz tamci ukryli się w wozowni i w budce stróża – Słowaka.

Boka wydał komendę do ataku. Ukryci w fortecach chłopcy zaczęli bombardować wrogów błotem, reszta sił czekała na kolejne rozkazy. „Czerwone Koszule”, pewne już zwycięstwa, zaczęły wspinać się na drzewa, na których mieściły się fortece. Bombardowanie zaczęło słabnąć, ponieważ powoli kończyły się zapasy zgromadzonego wcześniej błota. Wtedy Janosz wydał kolejny rozkaz i wszyscy ukryci dotąd chłopcy dołączyli do bitwy. To samo zrobił ich wódz. Po chwili walka rozgorzała na całym Placu. Bohaterowie poczęli zamykać pokonanych wrogów w budce.

Drugi batalion „Czerwonych Koszul” wciąż czekał na sygnał do ataku. Kiedy usłyszeli triumfalne krzyki chłopców z Placu Broni, rzucili się do walki. Przez chwilę wydawało się, że zdołają pokonać zmęczonych już obrońców, lecz wódz Boka sam zaniósł wiadomość o konieczności przystąpienia do ataku do pozostałych chłopców, ukrytych jeszcze w okopach. Znów rozpoczęło się bombardowanie. Feri Acz, łamiąc wszystkie reguły bitwy, rzucił się w stronę budki, by uwolnić uwięzionych tam jeńców. Nieoczekiwanie na jego drodze stanął Nemeczek i zatrzymał go. Był to kulminacyjny moment bitwy, wygranej przez obrońców Placu Broni.