Julian Tuwim „Ranyjulek” - interpretacja i analiza wiersza

„Ranyjulek” to kolejny z wierszy Juliana Tuwima, poświęcony chłonięciu życia pełną piersią, radości z piękna świata i codziennych doznań, bezgranicznej, zahaczającej o anarchizm swobody. Było to programowe spełnienie postulatów grupy poetyckiej Skamander, do której Tuwim należał. Skamandryci nie chcieli zajmować się tematyką narodową i powstańczą, sprzeciwiali się narzucaniu poetom tematyki twórczości. Miała być ona dowolna i swobodna, poświęcona najprostszym doznaniom i chwilom. Tak właśnie jak w wierszu „Ranyjulek” Już sam tytuł wskazuje na mowę potoczną, nieobecną wcześniej sztuce wysokiej.

„Powinienem z wiatrami po ulicach się włóczyć,
W tłoku miast, podchmielony, najradośniej się chwiać,
Od andrusów, dryndziarzy powinienem się uczyć
Gwizdać, kląć, pohukiwać na psiakrew i psiamać!”.

Podmiot liryczny tęskni za swobodą wiatru, życiem andrusów – uliczników, chłopaków zajmujących się psotami i figlami. Zwrócić należy uwagę na przekleństwa, niezbyt wulgarne, obecne w tekście: psiakrew i psiamać. Autorowi marzą się bezcelowe wędrówki po ulicach, włażenie na parkany po bez, tłoczenie się w zbiegowiskach. Chodzi o przysłowiowe życie chwilą, łapanie życia na gorąco, nieplanowanie przyszłości. Choć jeśli zwrócimy uwagę na pierwsze słowo wiersza: „Powinienem”, to łatwo zgadnąć, że autor niekoniecznie jest tak swobodny, jak to opisuje. Zapewne prowadzi ustabilizowane życie a tylko chwilami ma okazję do takiej swobody.

„I kapelusz dziurawy liliowymi kwiatami
Na swą chwałę ustroić i na chwałę swą chlać,
I znów w kwiatach się włóczyć po ulicach z wiatrami,
Podnieść łeb, gwiazdy łykać i na nogach się chwiać”.

Wiersz ma budowę stroficzną, każda z trzech zwrotek ma po cztery wersy. Układ rymów żeński abab. Podmiot liryczny bezpośredni, autorski, wyraża opinię samego poety. Niezwykłej dynamiki dodają utworowi wykrzykniki oraz tytułowe zawołanie „Ranyjulek” czyli ach jak bardzo bym tak chciał. W utworze jest mnóstwo kolokwializmów, słów z języka potocznego „chlać, łeb, podchmielony, dryndziarze”. Zastosowanie ich buduje specyficzny, swobodny nastrój utworu. Całość uzupełniają piękne metafory „gwiazdy łykać”, „sińce łapać na słupach”.