Maria Rodziewiczówna - biografia, życiorys

Maria Rodziewiczówna to polska pisarka żyjąca w XIX i XX wieku. Urodziła się w 1863 roku w rodzinie ziemiańskiej na Grodzieńszczyźnie. Rodzice Marii przetrzymywali broń w trakcie powstania styczniowego.

Za tę działalność rodzinny majątek został skonfiskowany, a rodzice pisarki zostali skazani na zsyłkę na Syberię.  Po powrocie z wygnania, w 1871 roku, rodzina osiedliła się w Warszawie. Zmagania z biedą i ciężkimi warunkami mieszkaniowymi trwały aż do momentu otrzymania spadku po bracie. W związku ze znaczną poprawą sytuacji materialnej rodziny zadbano o edukację Marii, którą umieszczono na pensji u sióstr niepokalanek. Pobyt u sióstr miał niebagatelny wpływ na ukształtowanie Marii, której wpojono zasady religijne i patriotyczne. W tym też okresie rozpoczęła się twórczość pisarska Marii, która stworzyła na pensji wydaną w okresie późniejszym powieść „Kwiat lotosu” (1889) .

W roku 1879 Maria Rodziewiczówna była zmuszona wrócić do rodzinnego majątku. Postępująca choroba ojca, a także późniejsza jego śmierć sprawiła, że Maria powoli przejęła formalnie całkowitą kontrolę nad majątkiem. Stosunki z chłopami nie zawsze układały się dobrze, jednak dwór był znany z wysokiego poziomu wiedzy medycznej oraz z promowania kultury. Rodziewiczówna cieszyła się uznaniem i poważaniem wśród chłopów.

Debiut Marii Rodziewiczówny miał miejsce w 1882 roku. Na łamach „Dziennika Anansowego” ukazują się dwie nowele: „Gama uczuć” i „Z dzienniczka reportera” opatrzone pseudonimem „Maro”. W kolejnych latach Maria Rodziewiczówna publikuje w magazynie „Świt”, redagowanym przez Konopnicką.

Debiut powieściowy pisarki przypadł na 1887 rok, kiedy wydany został „Straszny dziadunio”. Kolejna książka – „Dewajtis” (1889), cieszy się ogromną popularnością wśród czytelników. Jednak najważniejsze książki dotyczą spraw patriotycznych i społecznych, głównie oscylują wokół tematyki powstania styczniowego czy germanizacji. Należy tu wymienić takie tytuły jak „Pożary i zgliszcza” (1888), „Szary Proch” (1889), „Byli i będą” (1908), „Lato leśnych ludzi” (1920)

Rodziewiczówna była nie tylko pisarką, ale także aktywistą walczącą o prawa kobiet. W 1906 roku stanęła na czele stowarzyszenia „Unia” – tajnej organizacji kobiecej. Podczas I Wojny Światowej i w okresie międzywojennym pisarka pracowała społecznie. Otacza opieką także oświatę. Na początku II Wojny Światowej pisarka została wysiedlona z rodzinnego majątku. Ostatnie lata życia pisarka spędziła w pogrążonej wojną Warszawie. Maria Rodziewiczówna zmarła w 1944 roku w Skierniewicach. Od 1948 roku jej grób znajduje się na warszawskich Powązkach.