Stefan Żeromski „Siłaczka” - Czy autor słusznie zatytułował swoją nowelę „Siłaczka”? Rozprawka

Uważam, że Stefan Żeromski słusznie zatytułował swoją nowelę „Siłaczką”. Tytuł utworu odnosi się do kobiety ze wszech miar zwycięskiej, choć przegrała jedynie z własnym zdrowiem i umarła. Stasia Bozowska, bo to o niej mowa, to kobieta sukcesu nie w sensie dosłownym, ale z pewnością na wielu polach odniosła ogromny sukces - na polach, na których wielu poległo (na przykład Paweł Obarecki). Pokazała jednak, że nierówną walkę można wygrać.

Pierwszym argumentem popierającym słuszność powyższej tezy jest przyjęcie nauczycielki w Obrzydłówku. Podobnie jak Paweł Obarecki, Stasia Bozowska mieszkała w wielkim mieście, była wykształcona, bogata, pochodziła z dobrego domu. Jako młoda kobieta jasno stawiała przed sobą swoje cele. Miała w głowie pełno wspaniałych pomysłów, ideałów i marzeń. Nie wiadomo do końca, jakim cudem znalazła się w Obrzydłówku - prawdopodobnie był to jej samodzielny pomysł. Pomimo tego, że znajdowała się podobnej sytuacji, co Obercki, udało jej się odnaleźć w sytuacji, dopasować do otaczającego ją środowiska, pozyskać zaufanie mieszkańców tejże wsi. Była tam ceniona jako nauczycielka i dobry człowiek. Stasia podjęła ryzyko zrozumienia potrzeb ludzi, który tam mieszkali. Jej trud się opłacił, bo w przeciwieństwie do Pawła Obareckiego, ją powitano bardzo pozytywnie, uprzejmie.

Kolejnym argumentem popierającym moją tezę jest fakt, że Stasia Bozowska do samego końca się nie poddała. Przyjechała do Obrzydłówka - jak sama nazwa wskazuje do miejsca obrzydliwego. Obrzydliwego, bo wysysającego energię ludzką z człowieka, pozbawiającego go wrażliwości oraz marzeń, z którymi się wyrodził. Przykładem tutaj może być właśnie Paweł Obarecki.

Człowiek szczytnych celi i ideałów przyjechał na wieś z chęcią niesienia pomocy oraz z zamiarem wypełniania pozytywistycznych zasad pracy u podstaw i pracy organicznej. Nie myślał, że zniechęcony antypatią mieszkańców porzuci marzenia, które nadawały sens jego życiu. Nie podjął trudu zrozumienia biednych, zalazł za skórę tym bogatszym i w efekcie jego praca szła na marne. Paweł nie był tak wytrzymały psychicznie i wytrwały. Wkrótce potem Obrzydłówek zmienił go nie do poznania, w człowieka, którego typem wcześniej gardził, brzydził się. Pozwolił, aby Obrzydłówek go wchłonął, wyssał z niego energię i pozostawił człowiekiem, który po prostu żyje, a raczej wegetuje, przystosowując się do poziomu otoczenia.

Biorąc pod rozważania postać Stanisławy Bozowskiej, z pewnością możemy mieć wrażenie, że jest ona bohaterką przedstawioną na zasadzie kontrastu do Pawła Obareckiego. Oboje pochodzili z jednego środowiska, oboje mieli szczytne cele, ale tylko Stasi udało się odnieść sukces. Otaczana była szacunkiem i poważaniem. Ceniono ją, chociaż żyła w ubóstwie, bo nauczała bezinteresownie, za darmo. Obrzydłówkowi nie udało się wyssać z niej energii życiowej. Kontynuowała walkę o swoje marzenia, ideały. Pisała „Fizykę dla ludu”, dzieło swojego życia, była pełną energii kobietą, chociaż skromną, niekonfliktową oraz spokojną.

Obrzydłowek był miejscem, w którym Stasia przeżyła wiele, a i tak się nie poddała. Reasumując powyżej zebrane argumenty jednoznacznie stwierdzam, że Stefan Żeromski słusznie nazwał Stanisławę Bozowską tytułową „Siłaczką”. Była to kobieta w swojej cichości serca niezłomna. Nie poddała się, chociaż mogła, jak to zrobił Paweł Obarecki. Miała wybór - mogła żyć dostatnio, porzucając własne idee, ale tego nie zrobiła. Była zdeterminowana żyć według ustalonych przez siebie zasad, nie bacząc na to, że może to doprowadzić do katastrofy (ubóstwo sprawiło, że zaraziła się tyfusem i z tego powodu zmarła). Jest to tak naprawdę opowieść o sile żelaznej woli Stanisławy Bozowskiej, która nie poddała się, chociaż miała taką możliwość.