Adam Mickiewicz „Rybka” - interpretacja i analiza utworu

„Rybka” Adama Mickiewicza ukazała się w pierwszym prawdziwie romantycznym tomiku pt.: „Ballady i romanse” wydanym przez wieszcza w roku 1822. Główną bohaterką jest Krysia, uboga wieśniaczka, którą poznajemy w momencie, gdy rozpacza po zdradzie jakiej dopuścił się jej ukochany.

Kobieta postanawia ukrócić swoją mękę. Postanawia popełnić samobójstwo. Ma świadomość tego, że osieroci dziecko, ale zdeptane uczucie boli ją na tyle mocno, by chciała opuścić ten świat. Ostatecznie rzuca się w toń Świtezi, a kontrast do tego wydarzenia stanowi rozhulany dwór, w którym, najprawdopodobniej, już wkrótce odbędzie się wesele. Pomimo tych hałasów kobieta posłyszała płacz dziecka, niesionego przez wiernego sługę. Rozpaczał on nad zaginięciem Krysi i biadał nad przyszłością maleństwa. Okazuje się jednak, że kobieta będzie mogła karmić niemowlę, ale pod postacią hybrydy - ogon ryby, góra ludzka. Sytuacja ta powtarzała się każdego wieczora.

Pewnej nocy nie mógł pojawić się nad wodą, ponieważ pan z żoną udali się na spacer. Dlatego wytrwale oczekiwał ich powrotu, by kiedy tylko nadarzy się okazja, pójść do Krysi. Młoda para jednak długo nie powracała. Parobek postanowił sprawdzić co się stało, a jego oczom ukazał się zatrważający widok. Nie ma już wody, został piasek i suche rowy, jedynie z niewielkiej zatoczki wystawał głaz, który budową przypominał dwa ludzkie ciała. Parobek nie krył radości, z uśmiechem powrócił do dworu.

Historia opowiedziana przez utwór pt.: „Rybka” jest bardzo prosta. Pojawia się w niej motyw miłości, winy i kary oraz moralności. Za zniszczenie ludzkiego życia, krzywoprzysięzcę spotyka „zadośćuczynienie”. Cały świat przedstawiony stoi murem za pokrzywdzoną Krysią. Popełnioną winę należy odpokutować, jest to przykład ludowej moralności, który znajduje swoje odzwierciedlenie w „Rybce” Adama Mickiewicza.

Utwór składa się z 35 tetrastychów, których wersy liczą po 8 sylab. W balladzie pojawiają się rymy przeplatane, a spora ich część jest prosta i niewyszukana. Środki stylistyczne to głównie epitety (często tworzące stałe związki wyrazowe) oraz nieliczne porównania i metafory.

„Rybka” nigdy nie zdobyła przychylności krytyki. Była uważana za dzieło proste i naiwne, jednak dzięki temu doskonale wyeksponowana została problematyka moralna, osadzona w ciężkich realiach, jakimi były stosunki szlachty z chłopstwem.