Tadeusz Borowski „Pożegnanie z Marią” - bohaterowie. Opis

„Pożegnanie z Marią” to opowiadanie Tadeusza Borowskiego, które stanowi doskonały opis życia w okupowanej Warszawie. Przyjrzyjmy się, w jaki sposób do tych warunków przystosowali się jego bohaterowie i nakreślmy ich krótkie sylwetki.

Zacznijmy od Tadka, gdyż to za jego pośrednictwem poznajemy kolejne wydarzenia. Narrator jest zakochany w poezji, uwidacznia się to nie tylko w jego wypowiedziach na jej temat, ale także w sposobie mówienia. Jednak największą miłością jego życia jest Maria, to o niej potrafi opowiadać w sposób szczególnie piękny i ciepły. Tadek potrafi także przystosować się do otaczającej go rzeczywistości. Jest, co prawda, człowiekiem wrażliwym i bardzo ceniącym sobie literaturę, ale nie waha się podjąć fachu woźnicy na składzie budowlanym. Narrator jest postacią ewidentnie rozdartą, z jednej strony marzy o innym świecie (świadczy o tym zamiłowanie do literatury, studia, wielka miłość do Marii), z drugiej - nie ma większych problemów z przystosowaniem się do okupacyjnych realiów. Wielka zmiana zachodzi w nim, kiedy widzi swoją ukochaną wywożoną na ciężarówce. Opowiada jej los w sposób zupełnie inny niż wcześniej. Zdaje tylko króciutką, pozbawioną jakichkolwiek emocji relację. Być może to wydarzenie zabiło w nim całą wrażliwość i uczuciowość.

O Marii wiemy, że jest ukochaną Tadeusza (jest nawet mowa o narzeczeństwie). Podobnie jak on, także i ona uwielbia poezję. Jest kobietą bardzo wrażliwą, Tadeusz porównuje ją do drzewa pulsującego sokiem, które świat może zranić toporem. Oczywiście rzeczywistość zmusza ją do pełnienia funkcji kobiety dzielnej i zaradnej. Podejmuje się zadania, jakim jest rozwożenie bimbru. Ten proceder jest bardzo ryzykowny, ale może zapewnić spore zyski. Maria pragnie być samodzielna, dlatego nie przystaje na oferowaną przez Tadeusza pomoc. Kiedy jest w mieście, telefonuje do narratora, by ten się o nią nie martwił. Podczas swojej ostatniej podróży żegna się z nim bez słów, jedynie gestami i szeptem.

Kolejnym bohaterem jest kierownik. Prowadzi on skład materiałów budowlanych. Współpracuje z Niemcami, ale dzięki temu ludzie mieszkający w jego zabudowaniach mogą odczuwać względny spokój. Z opowieści narratora możemy się dowiedzieć, że jest to człowiek naprawdę dobry i uczynny. Finansował studia Tadeusza, wypłacał więcej pieniędzy niż pozwalało na to prawo. Każdy woźnica, który początkowo oszukiwał na sprzedawanych towarach, aby uszczknąć coś dla siebie, szybko zaprzestawał takiej działalności, ponieważ miał świadomość, że jego szef jest kimś godnym zaufania.

W mieszkaniu pojawia się także „stara”, czyli pani doktorowa. Dzięki swojemu majątkowi wydostała się z getta i to jej rzeczy są przywożone do szopy na początku opowiadania. Jednakże jej córce nie udało się opuścić zamkniętej strefy, dlatego starsza kobieta postanowiła do niej wrócić. Okazuje się ona osobą, dla której są większe wartości niż własne życie. Chce pożegnać się z tym światem w otoczeniu swoich bliskich.

W jednym z pokojów przebywają w towarzystwie dwóch kobiet Apoloniusz i Piotr. Niewiele o nich wiemy. Pierwszy snuje filozoficzne refleksje na temat historii. Opowiada o plemieniu Wandalów, świętym Augustynie i Jezusie. Dlatego możemy wywnioskować, że jest kimś naprawdę dobrze wykształconym.

Inne postaci pojawiające się w utworze są jeszcze bardziej okrojone. Możemy poznać wiecznie przepitego sklepikarza, który pośredniczy w wykupywaniu więźniów, a także prowadzi swoją działalność. Pojawiają się także Niemcy. Są bardzo mili dla ludzi ze składu, ponieważ wspólnie prowadzą interesy. W kantorze pracuje kobieta, którą kierownik podejrzewa o defraudowanie pieniędzy. To ona mówi Tadeuszowi, że starsza pani wraca do getta, do córki.