Rozgrzeszenie - kiedy ksiądz może udzielić rozgrzeszenia, a kiedy nie może?

Indywidualna, integralna spowiedź i rozgrzeszenie są jedynym sposobem, przez który wierni mogą dostąpić pojednania z Bogiem oraz Kościołem, chyba że zwolnieni mogą być od tego poprzez niemożliwość fizyczną albo moralną.

Spowiedź jest nazywana sakramentem przebaczenia, ponieważ poprzez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiadane słowami duszpasterza Bóg udziela grzesznikowi przebaczenia oraz pokoju. Chrystus powierzył wykonywanie władzy odpuszczania grzechów apostołom i ich następcom. Poprzez kapłana posłanego w imię Jezusa sam Bóg wzywa i prosi o pojednanie z Nim.

Celebracja sakramentu przebaczenia obejmuje z jednej strony człowieka, który się nawraca poprzez działanie Ducha Świętego, czyli żal, wyznanie grzechów i zadośćuczynienie,  a drugiej strony działanie Boże za pośrednictwem Kościoła. Kościół przez biskupa i prezbiterów udziela w imię Chrystusa przebaczenia grzechów i ustala sposób zadośćuczynienia, modli się za niego i pokutuje wraz z nim.

Na mocy sakramentu święceń biskupi i prezbiterzy posiadają władzę odpuszczania wszystkich grzechów „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Udzielając sakramentu pokuty, kapłan wypełnia posługę Dobrego Pasterza, Sędziego, który nie ma względu na osobę i którego sąd jest sprawiedliwy, ale i miłosierny.

Niektóre grzechy, szczególnie ciężkie, objęte są ekskomuniką, czyli najsurowszą karą kościelną, która nie pozwala na przyjmowanie sakramentów i wykonywanie niektórych aktów kościelnych. Według prawa kanonicznego rozgrzeszenia z tych przewin może udzielić jedynie papież, miejscowy biskup albo upoważnieni do tego prezbiterzy.

W przypadku niebezpieczeństwo śmierci człowieka każdy z kapłanów, nawet ten pozbawiony prawa spowiadania, może rozgrzeszyć z każdego grzechu i z każdej ekskomuniki.