Św. Jacek - życiorys, patronat

Święty Jacek Odrowąż znany jest za granicami Polski pod imieniem Hiacynt. Ten dominikanin przyszedł na świat w Kamieniu Śląskim, w 1183 r. Pochodził ze szlacheckiej rodziny, a jako krewny biskupa Iwona Odrowąża – miał możliwość studiowania na najlepszych uniwersytetach w ówczesnej Europie, w Paryżu i w Bolonii.

Przełomowym rokiem w życiu przyszłego świętego był 1215. Wtedy to wspominany wcześniej wuj Jacka Odrowąża – Iwo Odrowąż – udał się do Rzymu na Sobór Laterański. W wiecznym mieście spotkał Dominika Guzmana, który był założycielem zgromadzenia dominikanów. Ten hiszpański duchowny zaproponował mu, by przysłał z Polski młodych ludzi mogących zasilić szeregi powstającego zakonu. W głowie Iwona Odrowąża narodziła się myśl, by pierwszym z nich uczynić bliskiego mu Jacka. W 1221 r. przyszły święty oraz jego brat – Czesław Odrowąż – przyjęli habit zakonny z rąk św. Dominika Guzmana.

Nowi dominikanie zostali wysłani do Polski, gdzie ich zadaniem było szerzenia Słowa Bożego. Trafili oni do ówczesnej stolicy kraju – Krakowa. Najpierw zamieszkali na Wawelu, wśród biskupów, jednak prędko rozpoczęli budowę własnej świątyni i domu dla zgromadzenia. Następnie Jacek Odrowąż rozpoczął liczne podróże ewangelizacyjne, których celem były nie tylko odległe miejsca w Polsce, lecz także na Ruś i Prusy. Podczas tych wizyt nawracał ludzi oraz wznosił nowe świątynie i zakładał kolejne zgromadzenia dominikańskie.

Wiele źródeł historycznych, szczególnie kroniki klasztorne, wspominają św. Jacka jako człowieka o szczególnej osobowości i wybitnych zdolnościach. Nie tylko potrafił on w niezwykły sposób wpływać na ludzi, ale również posiadał zdolność czynienia cudów. Do dzisiaj znanych jest wiele przekazów o rzeczach, jakich dokonał. Wśród nich szczególną popularnością cieszą się opowieści o podniesieniu zniszczonej gradem pszenicy, o przeniesieniu przez Dniepr Najświętszego Sakramentu oraz posągu Matki Boskiej bez zamoczenia chociażby stopy lub o wizji błogosławionej Bronisławy, której ukazała się NMP i z wielką czcią wypowiadała się o przyszłym świętym i pierwszym polskim dominikaninie.

Jacek Odrowąż zmarł 15 sierpnia 1257 r. w Krakowie. Ludzie niezwykle szybko otoczyli go wielkim kultem, gdyż widzieli w nim cudotwórcę i jednego z Wybrańców Boga. Jego kanonizacja miała miejsce 17 kwietnia 1594 r., a dokonał jej papież Klemens VII. Dzisiaj święto liturgiczne Jacka Odrowąża obchodzone jest dnia 17 sierpnia, gdyż na 15. przypada dzień Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Jacek Odrowąż przez długi czas pozostawał jednym z najbardziej znanych polskich świętych. Znaczną czcią otaczano go także za granicą, o czym może świadczyć fakt, iż na swoich obrazach uwieczniał go El Greco. Obecnie św. Jacka uznaje się za patrona Śląska (archidiecezji katowickiej i opolskiej) oraz ludzi zagrożonych utonięciem (wiąże się to z legendą o przejściu przez Dniepr).