Doktryna obronna RP - polityka zagraniczna - definicja, opracowanie

Doktryna obronna RP to dokument państwowy, przyjęty w 1990 roku przez Komitet Obrony Kraju. Wytyczała ona generalne kierunki polityki obronnej, obowiązujące organy państwowe, podmioty gospodarcze, organizacje społeczne i zawodowe oraz każdego obywatela. Dokument miał za zadanie nakreślenie nowej polityki obronnej naszego państwa w związku z przemianami politycznymi w Europie Środkowej i Wschodniej po 1989 roku. Jego utworzenie stanowiło pierwszą powojenną próbę nadania kształtu polityce obronnej oraz złożenia deklaracji odnośnie podstawowych elementów narodowej strategii obronnej.

Jej założenia mówiły, iż nadrzędnym celem Rzeczypospolitej Polskiej jest zagwarantowanie najważniejszych interesów Narodu Polskiego, czyli jego bezpieczeństwa, prawa do życia w pokoju, niepodległości i suwerenności państwa oraz całości i nienaruszalności jego terytorium. Dlatego określono funkcję obronną państwa. Jest ona oficjalną wykładnią charakteru i skali możliwego zagrożenia bezpieczeństwa Polski oraz działań niezbędnych do skutecznego zapobiegania i przeciwstawienia się temu zagrożeniu.

Doktryna była nieaktualna w zasadzie już w momencie jej uchwalania, gdyż odnosiła się do postanowień Układu Warszawskiego, który wówczas istniał tylko w teorii. Zawierała założenie, iż w przypadku kształtowania polityki obronnej RP musi być brana pod uwagę opinia publiczna.

W dokumencie zawarto także ocenę prawdopodobnych zagrożeń, czyhających na Polskę. Ponadto, określone zostały zadania, które należałoby wykonać w przypadku ich faktycznego wystąpienia. Największy niepokój budził konflikt pomiędzy państwami Układu Warszawskiego a państwami należącymi do NATO na obszarze Europy Środkowej.

Po przyjęciu doktryny obronnej rozpoczęto prace związane z utworzeniem nowej koncepcji strategicznej, Ujęta ona została w dwóch kolejnych dokumentach, przyjętych w 1992 roku. Współcześnie polska doktryna obronna zawarta została w zupełnie odmiennym dokumencie z 2003 roku, zaktualizowanym pod względem przedmiotowym i podmiotowym.