Rozwój chrześcijaństwa w Rzymie - chrześcijaństwo w Imperium Rzymskim

W czasach, gdy rodziło i kształtowało się wczesne chrześcijaństwo, przedostając się przy tym w głąb terenów Imperium Romanum, było ono małą, niewiele znaczącą religią. Dominowała wówczas doktryna politeistyczna wznosząca na piedestał chwały, takie boskie postaci jak Saturn, Neptun, Minerwa czy Pluton.

Jednak z czasem chrześcijaństwo zostało dostrzeżone przez władców Imperium Rzymskiego, jednak nie była to dobra wiadomość dla wyznawców tej religii. Zostali oni uznani za niebezpieczną dla funkcjonowania państwa sektę, wszak chrześcijanie negowali podstawy całego Imperium – choćby boskość samego cesarza czy system niewolniczy. Nierzadko płacili za to życiem, kończąc na arenach, gdzie na oczach dziesiątek tysięcy widzów rzucano ich na pożarcie lwom. Zresztą o negatywnym stosunku Rzymian do chrześcijan świadczy historia cesarza Nerona, który podpalił miasto Rzym, a całą winą obarczył właśnie chrześcijan, brutalnie ich mordując. Jednakże religia ta wciąż się rozwijała, co prawda w tajemnicy, by nie zostać złapanym przez wojska imperialne. Zresztą w 303 r. n.e. Dioklecjan ogłosił edykt zabraniający wyznawania chrześcijaństwa na terenie Imperium, co doprowadziło do kolejnej fali terroru.

Sytuacja chrześcijan znacznie się odmieniła po roku 313 n.e., kiedy to w Mediolanie cesarz zachodniej części Imperium Romanum Konstantyn Wielki oraz cesarz wschodniej części tegoż imperium – Licyniusz, ogłosili edykt zatwierdzający wolność wyznania na terenie całego cesarstwa.

Od tego czasu mogli oni wychodzić z ukrycia i legalnie wyznawać swój kult, a nawet rozpowszechniać go. Doprowadziło to do wzrostu znaczenia chrześcijaństwa na terenie całego państwa, aż w roku 392 n.e. sytuacja zmieniła się diametralnie o 180 stopni – wówczas to cesarz rzymski Teodozjusz I ogłosił wyznanie chrystusowe - oficjalną religią państwową, jednocześnie zabraniając wszelkich innych kultów, uznając je za pogańskie. Od tego czasu chrześcijaństwo miało wzrastać dzięki pomocy Imperium Romanum, a jednocześnie czyniło to, co wcześniej czyniono z tą religią (wbrew biblijnej doktrynie) – zaczęto prześladowania, tortury, morderstwa, niszczenie i dewastowanie innych wyznań.