Królowa Wiktoria - biografia, życiorys

Królowa Wiktoria zwana Wiktorią Hanowerską (Aleksandryna Wiktoria) urodziła się 24 maja 1819 w Londynie, a zmarła 22 stycznia 1901 w Cowes (miasto położone w Wielkiej Brytanii na wyspie Wight. Jej ojcem był Edward August Hanowerski, syn króla Jerzego III oraz księżniczki meklemburskiej – Zofii Charlotty Mecklenburg-Strelitz. Matką królowej Wiktorii była natomiast Maria Luiza Wiktoria Sachsen-Coburg-Saalfeld, księżna Kentu i Saksonii.

Wiktoria Hanowerska była jedynaczką. Kiedy była jeszcze małym dzieckiem, zmarł jej ojciec. W dzieciństwie nauczyła się władać kilkoma językami, między innymi: niemieckim, angielskim, greckim, łacińskim, francuskim i włoskim. Niedługo potem dowiedziała się, że w przyszłości będzie następczynią tronu. Parlament w roku 1830 uchwalił odpowiednie prawo, które mówiło o tym, że jeżeli Wiktoria będzie niepełnoletnia w dniu przejmowania tronu po Wilhelmie IV, wtedy władzę na zasadzie regencji przejmie jej matka. Królową została w wieku dokładnie osiemnastu lat. O śmierci Wilhelma IV dowiedziała się 20 czerwca 1837 roku.

Rok później została koronowana na królową Wielkiej Brytanii. Jej pierwszym i najważniejszym doradcą był William Lamb, drugi wicehrabia Melbourne, który miał duży wpływ na decyzje podejmowane przez młodą władczynię. Kiedy jednak w państwie doszło do wielu buntów, rząd upadł, ale sam Melbourne wrócił niedługo potem na zajmowane przez siebie stanowisko. W roku 1840 królowa Wiktoria wyszła za mąż za Alberta von Sachsen-Coburg-Gotha, którego pokochała rok wcześniej. To ona mu się oświadczyła, pomimo sprzeciwu środowisk politycznych i nieprzejednanej matki (Albert stał niżej w hierarchii od Wiktorii).  

Królewska para miała dziewięcioro dzieci, z których większość znalazła się w rodzinach innych dynastii królewskich. Ich dziećmi byli: Wiktoria Koburg (1841 – pierwsze dziecko), Edward VII, Alicja Koburg, Alfred Sachsen-Coburg-Gotha, Helena Koburg, Ludwika Koburg, księżna Argyll, Artur, książę Connaught i Strathearn, Leopold, książę Albany oraz Beatrycze Koburg. W 1841 roku tekę premiera otrzymał Robert Peel. W roku 1842 kilkakrotnie próbowano zabić ją w trakcie zamachów na jej życie. Za każdym razem sprawcy zostawali ujęci, postawieni w stan oskarżenia o zdradę główną i skazani na długoletnie więzienie. 

Również i kolejny rząd (pod teką Russela) upadł dość szybko. Prawdziwym doradcą królowej Wiktorii został jej mąż noszący tytuł księcia-małżonka. Miał on duży wpływ na to, co się działo w kraju, jednak Wiktoria rządziła w głównej mierze samodzielnie. Albert zmarł zupełnie niespodziewanie w roku 1861. Królowa pogrążyła się w żałobie, co przełożyło się z kolei na słabnące poparcie społeczności brytyjskiej. Również i w późniejszych czasach dochodziło do zamachów na jej życie. Kolejne lata życia monarchini opierały się na walce z rządem Gladstone’a oraz lorda Salisbury.

W 1887 obchodzono jubileusz pięćdziesięciolecia panowania Wiktorii na tronie Wielkiej Brytanii. Wcześniej uzyskała także tytuł cesarzowej Indii. Zmarła prawdopodobnie na krwiaka mózgu w wieku osiemdziesięciu jeden lat w Osborne House, gdzie spędzała Święta Bożego Narodzenia. Jej następcą został jej syn – Edward VII. Wiktoria panowała przez ponad sześćdziesiąt trzy lata. Pochowano ją 2 lutego 1901 roku, a cały Londyn wystrojono w biel i purpurę. Jej pomnik możemy oglądać przed gmachem parlamentu w Kapsztadzie. Park w Hamilton nosi na jej cześć nazwę „Victoria Park”. O jej życiu powstało kilka filmów, między innymi „Young Victoria” („Młoda Wiktoria”) z Emily Blunt w roli królowej Wielkiej Brytani.

Chociaż objęła tron w młodym wieku, potrafiła udźwignąć złą sytuację polityczną kraju. Z czasem stała się dla Brytyjczyków (i nie tylko) symbolem zwycięstwa (jej imię z łacińskiego oznacza zwycięstwo) oraz triumf prawd moralnych.