Komitet Obrony Robotników (KOR) - powstanie i cele

Lata 70- te X wieku były latami względnej stabilizacji gospodarczej. I Sekretarz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) prowadził politykę wielkich inwestycji. Bardziej dostępne stały się dobra, z którymi do tej pory był problem. Władza stosowała tzw. propagandę sukcesu według której Polska była jednym z najbardziej rozwiniętych państw na świecie.

Niestety wszelki pozorny dobrobyt był wynikiem pożyczek, potęgującym zadlużenie kraju. 24 czerwca 1976 r. władze PRL ogłosiły podwyżki cen mięsa, masła, sera, cukru i warzyw, co doprowadziło do strajków i demonstracji w wielu miastach Polski. Największe natężenie manifestacji miało miejsce w Radomiu i w Ursusie. W tych dwóch miastach dokonano najwięcej masowych aresztowań i pobić uczestników strajków.

Strajkujący lub osoby będące podejrzane o udział w demonstracjach były zwalniane z pracy. 25 sierpnia Henryk Wujec opublikował „Opis akcji represyjnej podjętej wobec pracowników Z. M. Ursus i innych zakładów”. Tekst ten był zalążkiem „Komunikatu KOR- u”. We wrześniu spotkali się m. in. Antoni Macierewicz, Jacek Kuroń oraz Piotr Naimski i zdecydowali o założeniu Komitetu, któremu nadano nazwę Komitet Obrony Robotników.

23 września został podpisany „Apel KOR-u”, który miał na celu uzyskanie amnestii osób poszkodowanych w wydarzeniach w Radomiu i Ursusie. Członkowie Komitetu zarzucili władzy łamanie podstawowych praw człowieka, jakimi są: prawo do pracy, prawo do strajku, do wygłaszania własnych przekonań, do udziału w zebraniach i demonstracjach. KOR chciał zainicjować wszechstronne formy obrony i pomocy m. in. prawną, finansową i lekarską osobom prześladowanym, które nie uzyskały pomocy od instytucji, które powinny jej udzielić. 29 września 1976 roku ukazał się pierwszy numer „Komunikatu KOR”, który informował o represjach za udział w protestach 25 czerwca, a także o zakresie pomocy dla robotników z Radomia i Ursusa.

W kolejnych numerach „Komunikatu KOR” pojawiały się adresy oraz numery telefonów członków KOR-u, co spowodowało m. in. porwanie i pozostawienie w lesie Andrzeja Zdziarskiego (współpracownika KOR) oraz liczne pogróżki wysyłane do niemal każdej osoby związanej z KOR-em. Pomimo tych działań rząd spełnił główne założenie Komitetu. 23 lipca 1977 ogłoszono amnestię i uwięzieni robotnicy wyszli na wolność.