Strajki w Polsce - kwiecień - maj 1988

Sytuacja gospodarcza Polski była w opłakanym stanie, po skończeniu się rezerw doszło do kolejnego kryzysu. Wobec takiego stanu rzeczy doszło w Polsce do wybuchu ogromnej ilości strajków na przełomie kwietnia i maja 1988 r. Strajki zaskoczyły władzę, a nawet i samą Solidarność.

25 kwietnia 1988 r. zastrajkowały środki komunikacji miejskiej w Bydgoszczy. Związki OPZZ poparły strajk bardzo ochoczo. 26 kwietnia zastrajkowała huta im. Lenina, która zarządzała powrotu pracowników zwolnionych podczas stanu wojennego, a także podwyżki płac. 29 kwietnia rozpoczął się strajk w hucie w Stalowej Woli, 1 maja doszło do wielu manifestacji i demonstracji, jednak skala tych manifestacji przewyższała wszystkie możliwe do tej pory. 2 maja 1988 r. zastrajkowała Stocznia Gdańska, a strajkujący pod wodzą Alojzego Szablewskiego zażądali przywrócenia Solidarności.

Niestety słaba organizacja i współpraca strajkujących pozwoliła na szybkie rozbicie tego typu działań przez milicję i oddziały ZOMO. Episkopat kościoła katolickiego wezwał władze do rychłego dialogu z opozycją. W nocy z 4 na 5 maja doszło do ostrej pacyfikacji hut, oddziały ZOMO dokonały brutalnego ataku na strajkujących. Represje po manifestacjach i strajkach nie były aż tak ostre co dało Solidarności poczucie większej pewności w realizacji swych działań. Stąd też strajki kwietniowo-majowe w 1988 r. zachęciły opozycję do jeszcze większego zaangażowania się w walkę o wolną Polskę. Klimat strachu powoli zaczął zanikać, władza ludowa chyliła się ku upadkowi.