Henryk Sienkiewicz „Latarnik” - problematyka noweli

Henryk Sienkiewicz napisał „Latarnika” w oparciu o fakty. Dzieło, które po raz pierwszy ukazało się w „Niwie” w 1881 r., przedstawia historię Skawińskiego – polskiego emigranta pracującego w latarni w Zatoce Moskitów. Pierwowzorem głównego bohatera był niejaki Siellawa. Mężczyzna ten stracił posadę latarnika, ponieważ zamiast zajmować się swymi obowiązkami, zaczytał się w powieści Zygmunta Kaczkowskiego zatytułowanej „Murdelio”.

Skawiński w noweli Henryka Sienkiewicza także zmuszony był pożegnać się ze swoim zajęciem, gdyż podczas lektury „Pana Tadeusza” pogrążył się w rozmyślaniach na temat ojczyzny i zapomniał zapalić lampy. Na skutek tego zaniedbania rozbiła się łódź. Skawiński miał jednak szczęście w nieszczęściu, gdyż nikomu nie stało się nic złego i dlatego nie stanął przed sądem.

Historia przedstawiona w „Latarniku” to opowieść o wielkiej tęsknocie za ojczyzną. Skawiński brał udział w powstaniu listopadowym, a po jego klęsce zmuszony był opuścić rodzimy kraj. Od tego czasu rozpoczęła się jego wielka tułaczka po świecie, której koniec nastąpić miał dopiero w Aspinwall. Bohater nie mógł wrócić do Polski z powodu grożącego mu niebezpieczeństwa, ale...