Geneza i funkcjonowanie mitu arkadyjskiego - rozwiń temat

Arkadia to kraina szczęśliwości, spokoju, ziemski raj. To miejsce wyidealizowane, gdzie dominuje harmonia, beztroska, sielankowość. Taki obraz zawarty został w „Bukolikach” Wergiliusza, które są zbiorem sielanek wzorowanych na sielankach Teokryta, o charakterze baśniowym. Za sprawą włoskiego poety Jacopa Sannazzara i jego romansu pasterskiego „Arkadia” mit arkadyjski stał się jednym z toposów europejskich.

Arkadia pojawia się w literaturze i jako ucieleśnienie mitu w formie gatunkowej sielanki, czyli bukoliki, idylli, eklogi, skotopaski, i jako różnie rozumiany motyw literacki. W tym pierwszym rozumieniu ujęte są renesansowe „Sielanki” Szymona Szymonowica. Autor wzorował się w swym dziele na pierwszych bukolikach antycznych, czyli greckim Teokrycie i rzymskim Wergiliuszu, ale także na Janie Kochanowski. Szymonowic w swym zbiorze zawarł nie tylko nawiązujące do tradycji wyidealizowane obrazy krainy wiecznego szczęścia, ale i utwory dążące do realizmu.

Pierwszą sielanką polską jest „Pieśń świętojańska o Sobótce” Jana Kochanowskiego. Renesansowy wieszcz zawarł w niej pochwałę spokojnego, zharmonizowanego życia wiejskiego, gdzie mityczną Arkadią poety stał się ojczysty Czarnolas. Jawi się on w utworze jako miejsce ucieleśniające marzenia o szczęściu wszystkich artystów. Wieś jest oazą dostatku, radości, spokoju ciała i ducha. Życie ludzkie w tym miejscu unormowane jest codzienną pracą, która daje wiele satysfakcji oraz rytmem pór roku. Bliskość przyrody oraz szczęście rodzinne są jej wyznacznikiem.

Cechy Arkadii posiada również Mickiewiczowskie Soplicowo. Adam Mickiewicz ukazał to miejsce jako centrum Polski, gdzie mieszkańcy żyją życiem spokojnym i szczęśliwym w duchu tradycji i obyczajów. To mała ojczyzna, do której wraca się z utęsknieniem, gdzie wszystko naznaczone jest ładem, porządkiem, stabilnością.

„Dolina Issy” Czesława Miłosza również jest dla bohatera magiczną krainą lat dziecinnych, które upływały w nieustannym kontakcie z przyrodą, wierzeniami ludowymi, na zabawach i inicjacjach życiowych. To obraz wsi litewskiej, którego atmosfera, krajobraz, stosunki międzyludzkie, rytm życia nie mogą równać się z żadnym innym, ponieważ widziane i odczuwane przez dziecko, były dla niego źródłem radości i jedynego szczęścia.