Rafał Wojaczek „Wieża” - interpretacja i analiza wiersza

Wiersz Rafała Wojaczka pt: „Wieża” składa się z siedmiu dwuwersowych strof. Ponieważ poeta należy do pokolenia ,,poetów wyklętych” wiersz można odczytywać jako manifest wolności człowieka w zniewolonej Polsce. 

Nietrudno bowiem zauważyć, że owa wieża złożona z ludzkich ciał to masa ludzi, którzy ślepo zawierzyli wrogowi, nie mieli własnego kręgosłupa moralnego, mogli tylko utworzyć bezkształtną masę. Na dodatek ich krew nie jest już czerwona, jest zielona, zepsuta. Nie może się więc wzburzyć. 

Ludzie przyswajają bezrefleksyjnie piękne frazesy wyłaniające się z ust proroka. Wydawałoby się, że są one bardzo proste i klarowne, jednakże zawsze to będzie cyrylica, czyli alfabet nam – Polakom – obcy. Jak konstatuje Wojaczek: 

„Lecz głupi kto by pomyślał że tej cyrylicy

Sens zrozumie jawnie oczywisty”.

Nazywa Polskę ,,fenicką kurewką”, która poddała się bez walki, przyjmując poglądy bloku wschodniego za swoje, tak bowiem było wygodniej, łatwiej, bezpieczniej. Poeta nie potrafi zgodzić się z takim stanem rzeczy, nie chce widzieć bezkształtnej masy, ślepo wierzącej we wszystko wieży z ludzi, chce jednostek wybitnych, indywidualności, które będą wierne sobie, swoim przekonaniom, swojej ojczyźnie.