Rafał Wojaczek „Piosenka bohaterów II” - interpretacja i analiza wiersza

„Piosenka bohaterów II” to wiersz Rafała Wojaczka napisany w 1970 roku i zamieszczony w tomie „Inna bajka”. Utwór ma charakter polityczny, odnosi się bowiem do wydarzeń, które miały miejsce w marcu w 1968 roku oraz wystąpień robotników walczących o swoje prawa w roku 1970 i stanowi swoisty bunt poety na otaczającą go rzeczywistość. 

Podmiotem lirycznym w wierszu jest zbiorowość, prawdopodobnie społeczeństwo polskie, które ma poczucie zagrożenia: jednostki, tożsamości, osobowości, co bez wątpienia wynika z faktu, iż przyszło mu żyć w czasach, którymi rządzą nakazy i zakazy, pewne normy narzucane przez władzę i cenzurę. Historia pokazuje, iż jakakolwiek, najmniejsza choćby chęć stawienia oporu, często kończyła się śmiercią: „W czasach wielkich żyliśmy, wspaniałych... / Aż wreszcie śmierć stała się pospolitą rzeczą”. 

Albo więc zgodzimy się na taki stan rzeczy i będziemy trwać w marazmie i beznadziei, przyjmując rzeczywistość jak lekkostrawną potrawę, albo zaczniemy stawiać opór, funkcjonować normalnie, postępować zgodnie z zasadami moralnymi, etycznymi, kierując się dobrem narodu. Postawa taka wiążę się oczywiście z niemałą odwagą, można bowiem było za nią umrzeć. Społeczeństwo polskie zdawało sobie sprawę, że żyją w czasach zniewolenia, każdy miał świadomość, że władza oszukuje, a gazety będące na usługach władzy, podają sfingowane, nieprawdziwe informacje: 

„Bo to nie była nasza śmierć tylko łaskawa

jałmużna zazdroszczącego nam świata

i wiedzieliśmy: kłamią nam w piśmie

powszednich gazet”.

Wojaczek wiedział, że moment w historii, w którym przyszło mu żyć, pełen jest bezsensownych śmierci i osobistych tragedii. Nie mógł patrzeć na  to spokojnie, postanowił więc wyrazić się poprzez lirykę, dzięki której mógł wyrazić swój bunt oraz kontestować zastaną rzeczywistość, zarówno tę społeczną, jak i artystyczną.