Safona „Pożegnanie uczennicy” - motyw pożegnania w wierszu. Opracowanie

Bez rozstań nie byłoby literatury. Bez pożegnań nie byłoby najpiękniejszych literackich smutków. Bez Safony nie poznalibyśmy żalu rozłąki - niechybnie czyhającego losu. Jak trudne może być pożegnanie? Jak nieznośny wydawać się może ból rozstania? Jak głębokie może być uczucie, które w jednej chwili zrywa rozłąka?

Pożegnanie to chwila, kiedy padają deklaracje, obietnice, słowa uznania i wyrazy smutku. Deklaracje o tym, że będzie się pamiętać, że nie zapomni się o tym, co było wspólnym udziałem. Pojawiają się wyrazy smutku, pożegnania i odmienione na tysiąc sposobów „bywaj”. Jakież to patetyczne... Znam jednak wiersz, w którym nikt nie mówi „żegnaj”, nikt nie czeka rychłego powrotu. I gdyby nie tytuł, nikt nie wiedziałby, że to czas rozstania kochanki i kochanki.

Gdy przeczytałem wiersz po raz pierwszy, pominąłem tytuł. Czytałem o spłoszonym sercu,  łamiącym się głosie, żarze trawiącym ciało, urojonej ślepocie i głuchocie, zimnym pocie i stanie jakby śmierci. Zdawać by się mogło, że podmiot liryczny wiersza kona na łożu śmierci, a przynajmniej doświadcza ciężkiej choroby. Gdy wróciłem do tytułu, uderzyła mnie rozbieżność: wiersz to sława i gloria dla niezwykłej śpiewaczki, a tytuł...